Sen Çal Kapımı - Zapukaj do moich drzwi

*** Hejka, tutaj Wiśnia z przyszłości :) Piszę tę adnotację w momencie, kiedy serial Zapukaj do moich drzwi trafił na antenę polskiej stacji tv - WP. Jeśli znaleźliście ten wpis po obejrzeniu tej produkcji właśnie na tym kanale, to mam Wam do powiedzenia kilka rzeczy. 

Poniższa mocno niepoważna "recenzja" Sen Çal Kapımı była częścią mojego wakacyjnego cyklu wpisów, w których oceniałam pierwsze odcinki seriali debiutujących w tureckiej telewizji w zeszłorocznym sezonie letnim. Nie zdecydowałam się już na późniejsze podsumowanie dalszych odcinków, ponieważ nie miałam właściwie nic więcej do dodania - fabuła przez długi czas szła dobrym tempem, od strony realizacyjnej nic się nie zepsuło, aktorstwo pozostało na swoim (dobrym) poziomie. 

Tureckie seriale mają to do siebie, że im większa popularność, tym większa liczba odcinków, a im większa liczba odcinków, tym więcej absurdu. Absurd jest wpisany w ramy tego gatunku i w specyfikę seriali, których liczba odcinków przekracza 30, ale i tak trzeba przyznać, że Zapukaj do moich drzwi do samego końca miało "to coś", co przyciągało całe rzesze fanów przed ekrany. To m.in. niesamowita chemia między głównymi bohaterami. 

Fajnie, że do Polski trafił serial taki, jak ten - barwny, wesoły, z lekką dozą dramatu, ale bez przytłaczania patologią i problemami, ukazujący życie nieco odklejone od rzeczywistości, zwłaszcza tej naszej szarej. Cieszy mnie, że widzowie będą mogli obejrzeć coś lżejszego, niż np. Elif. Mam nadzieję, że oglądanie Zapukaj do moich drzwi sprawia Wam wiele radości i jest chwilą wytchnienia w tych cholernie smutnych i nieciekawych czasach. 

A nowych Czytelników, których ten tytuł sprowadził w to miejsce, zachęcam do lektury innych tekstów na blogu. O tym, co ja tu właściwie wyrabiam i wypisuję, przeczytacie w zakładce Od tego zacznij przygodę. 

Wiśnia, 17 listopada 2021 r.

Przede mną kolejna ekscytująca letnia przygoda, ponownie pod flagą tureckiego FOXa. Sen Çal Kapımı to według wielu z was największy hicior tego sezonu. Przyjmuję takie informacje z niepokojem, bo niekoniecznie musi się to pokrywać z moimi odczuciami. Ale tak czy inaczej - powrotu z tej ścieżki już za bardzo nie ma, więc oto przed wami nowa mocno niepoważna "recenzja" na rozruch, po trzech odcinkach. Zapukajmy w te drzwi razem, może ktoś nam otworzy.

Możecie mu przekazać, że jest idiotą, 

że mam go w dupie, i że chętnie bym go pobił, 

możecie to nawet puścić.

fragment wypowiedzi ze słynnej sondy ulicznej

Sen Çal Kapımı, odc. 3, MF Yapım dla FOX, www.fox.com.tr

Obejrzanych odcinków

3

Dramatis personae

Eda - młoda kwiaciarka i ambitna studentka, której marzenia o ukończeniu studiów i międzynarodowym stypendium padają na ryj, gdy firma Serkana Bolata wycofuje się nagle z pomocy stypendialnej; z tego powodu cięta na Serkana jak żyleta

Serkan - wzbudzający respekt wszystkich wokół (poza Edą) prezes firmy architektonicznej

Aydan - matka Serkana, tak dobrze zrobiona, że wygląda jak rówieśniczka własnego syna

Selin - baba od PRu firmy Serkana i jednocześnie jego ex; odeszła od niego, bo ten za długo bujał się z decyzją o zaręczynach, więc ta zaręczyła się z jakimś innym durniem

Ayfer - kwiaciarka, ciotka Edy, nowoczesna kobita jak na standardy tureckich seriali

Engin - partner biznesowy Serkana, jego dla odmiany nikt się w tej firmie nie boi

Ceren, Figen "Fifi" i Melek "Melo" - przyjaciółki Edy, każda zupełnie inna, prawie jak Atomówki 

Cenk - niby-chłopak Edy, gamoń i krętacz

Kaan - wielki rywal i arcywróg Serkana, szczwany lis zaczyna robić podchody do Melo, żeby się dobrać do Serkana

Ferit - nowy wybranek byłej ukochanej Serkana, od razu widać, że inteligencją to on nie grzeszy

Leyla - osobista asystentka Serkana, na której łatwo mu się wyżyć, bo ona aż drży ze strachu na jego widok

Erdem - w sumie nie wiem, czym on się w ogóle zajmuje w tej firmie, ale wiadomo, że leci na Figen

Alptekin - ojciec Serkana, generalnie nie ma zbyt wiele do powiedzenia w swoim związku z Aydan

Seyfi - parobas pani Aydan, bywa bardzo pomocny (nie tylko jej)

O czym to w ogóle jest?

Nasza główna bohaterka miała wielkie marzenia o stypendium we Włoszech. Ale cały misterny plan w pizdu, jak mawiał Siara z Kilera, no i Eda została bez dyplomu, w domu i w kwiaciarni swojej ciotki. A na ścianie u niej wisi zdjęcie jakiegoś fagasa, do którego wizerunku ktoś wiele razy musiał rzucać rzutkami. 

No i cała historia jest taka, że Eda miała zostać stypendystką i wyjechać do Włoch, ale firma Serkana Bolata wycofała się ze stypendium. Od tej pory Eda traktuje Bolata jako swojego najgorszego wroga. Gdy dziewczęta w składzie: Melek, Ceren i Figen próbują wymknąć się z domu, Eda nakrywa ich i dowiaduje się, iż planują one iść na jakieś spotkanie dla studentów, na którym ma się pojawić Serkan. Eda wybiera się z nimi i jak już są na tej sali, to Eda zaczyna na głos komentować słowa Serkana. Po krótkiej wymianie inwektyw Eda wychodzi. 

Niedługo po tym wszystkim, przechodząc obok luksusowego auta Serkana, Eda postanawia zrobić mu psikusa. Dziewczyna wyjmuje z torebki pilniczek do paznokci i z satysfakcją rysuje nim karoserię, a następnie szminką pisze napis w stylu "Serkan Bolat to kutas", ale w tym momencie mężczyzna ujawnia swoją obecność w samochodzie, uchylając szybę. Między nim a Edą dochodzi do kolejnej (i nie ostatniej) soczystej wymiany zdań, która kończy się zakuciem obojga w jakieś zabawkowe kajdanki, które była dziewczyna Serkana dołączyła do zaproszenia na swoją imprezę zaręczynową. W komplecie nie było oczywiście czegoś takiego jak kluczyk, no bo kto by wpadł na pomysł, żeby faktycznie użyć tych kajdanek? 

Serkan nie ma czasu na ceregiele, bo musi jechać do hotelu, w którym umówiony jest z facetem, od którego chce zakupić ziemię. Jako że on i Eda wciąż są zakuci, nie ma innego wyjścia, jak wspólna podróż, a że w takim układzie kierownica jest od strony Edy, to ona musi prowadzić, czego Serkan się trochę obawia, no bo wiecie, hehehe baba za kierownicą. Po drodze prezes dzwoni do Engina, żeby mu załatwił ślusarza, ale okazuje się to nie takie znowu proste, więc na spotkanie Serkan zmuszony jest iść z przykutą do niego Edą. Po drodze jeszcze wymiana złośliwości, a gdy finalnie docierają na piętnaste piętro hotelu, na którym znajduje się restauracja (a idą tam po schodach, bo Eda boi się wind), Eda postanawia poudawać dziewczynę Serkana, tak żeby tamten gość od ziemi się nie zorientował.

Spotkanie wychodzi całkiem nieźle, koleś w ogóle się nie zorientował, że coś jest nie tak, a wręcz uległ urokowi dziewczyny i pewnie dzięki temu zdecydował się sprzedać tę ziemię. Potem już Serkan i Eda wychodzą na zewnątrz, a tam dopada ich Engin i całe zgromadzenie ludzi do zdejmowania kajdanek. Wywiązuje się jeszcze jedna słowna bitwa, a bohaterką okazuje się Figen, która rozkuwa kajdanki najbardziej użytecznym damskim gadżetem - wsuwką do włosów. Figen i reszta koleżanek Edy znalazła się tam przez to, że dziewczyny szukały swojej psiapsióły, która im się zgubiła po całej aferze w auli. Potem się jeszcze okazuje, że Eda zostawiła w aucie Serkana swoje rzeczy: torebkę i telefon, więc idzie do niego do firmy, tam rzecz jasna znowu robi mu awanturę, jak zwykle o to samo. 

Halo, policja? Proszę przyjechać na Blogspota, bo mi tu jakaś dziewucha coś pieprzy o naszym serialu.
Sen Çal Kapımı, kadr z serialu, MF Yapım dla FOX, www.fox.com.tr

Chyba na drugi dzień (albo w niedługim czasie od ostatnich zajść), Eda zastępuje Melo w charakterze stewardessy w jakieś prywatnej firmie, która przewozi klientów indywidualnych. No i nie zgadniecie, kto akurat tego dnia jest klientem tej firmy? Oczywiście - to Serkan Bolat. Mężczyzna leci na imprezę zaręczynową swojej ex. Bawi się tam średnio, bo towarzystwo jakieś niemrawe, ten nowy narzeczony Selin to debil, a gdzieś w kącie czai się Kaan, z którym Serkan ma kosę. 

No i tak się znowu jakoś przypadkowo składa, że jak Serkan postanawia już stamtąd iść, to oni wszyscy za nim lezą, a tu na plaży odpoczywa Eda. I znowuż udają parę, tym razem po to, żeby Selin gul skoczył. I skacze xD 

Następnego dnia firma zwołuje jakąś konferencję prasową, podczas której Serkan ma sprostować w mediach sprawę z Edą. Tuż przed nią dziewczyna spotyka się z tym swoim niby-chłopakiem Cenkiem, który oznajmia jej, że zakochał się we Włoszce, i że wyjeżdża z nią w kibinimater, zostawiając Edę na lodzie. A, no i jeszcze mówi jej, po tych wszystkich medialnych doniesieniach o niej i Serkanie, że przecież i tak by w to nie uwierzył, bo jak ktoś taki jak Bolat spojrzałby na kogoś takiego jak Eda? Nie ta liga, dziewczyno. A ona tak się wkurwia, że idzie prosto do przemawiającego przed kamerami Serkana i całuje go w usta. Wszystkim normalnie opadły szczęki. 

I już kończąc tę część wywodu dodam tylko, że finalnie Eda przystaje na propozycję Serkana, aby przez okres dwóch miesięcy, czyli do czasu wyznaczonej daty ślubu Selin i Ferita, udawali narzeczeństwo. Zawierają kontrakt (co oni tam mają z tymi umowami, który raz już widzę ten motyw? Czy może powinnam raczej spytać: ile razy jeszcze to zobaczę?) i dopiero wtedy zaczyna się jazda. 

Ciekawy (lub nie) przypadek Kerema Bürsina

To nie tak, żebym się nim jakoś szczególnie jarała. Nie powiedziałabym również, że to mój szczególnie ulubiony aktor. Ale kurde, właśnie sobie uświadomiłam, że mam do niego, jako aktora, duży szacunek. Podoba mi się sposób, w jaki prowadzi swoją karierę. Nie wydaje mi się przereklamowany, nie mówi się o nim więcej, niż powinno. Bürsin nie daje się zaszufladkować i nie jest aktorem jednego gatunku, a w jego dorobku znajduje się wiele różnorodnych ról. Lepszych i gorszych, co nie zmienia faktu, że są one po prostu różne, a on sam chce odnajdywać się w rozmaitych gatunkach. Uwielbiałam go jako Kerema w Güneşi Beklerken, lubiłam jego postać w Bu Şehir Arkandan Gelecek. Śmieszył mnie za to w Yaşamayanlar, choć nie powinien, bo to nie miał być serial do śmiechu, no ale litości - Yaşamayanlar to serial tak słaby, że chyba nikt w nim dobrze nie zagrał. Stop! Wróć! Dobrze zagrał tam Efecan Şenolsun, on był świetny. No a Kerem z tymi kłami, które wyglądały jak wyciągnięte z Kaczora Donalda, please... 

Jest z nim związana pewna rzecz, o której zresztą na pewno wspominałam w starych tekstach, chociażby tym o Bu Şehir Arkandan Gelecek. Mianowicie odkąd pierwszy raz zobaczyłam jego grę na ekranie, drażniła mnie w nim maniera, z jaką kreowane przez niego postaci się wypowiadały. Trudno mi to opisać, ale było to takie specyficzne cedzenie słów, bardzo charakterystyczne z jednej strony, z drugiej zaś trochę irytujące. Zanim zaczęłam oglądać Sen Çal Kapımı zastanawiałam się, czy i w tym serialu aktor wciąż mówi z tą manierą, czy może jednak gdzieś się jej po drodze pozbył. I udało się! Ona zniknęła! Dzięki temu naprawdę super mi się go ogląda w tym serialu, Bürsin gra tu na bardzo dobrym poziomie. Poza tym Serkan jest dobrze wymyśloną postacią - nie jest szczególnie przegięty i przerysowany, a sam aktor oddaje mu całe pokłady charyzmy. 

Do postaci Serkana mam właściwie tylko jedno ale. Te jego przyciasne koszulki. Pierwsze, z czym mi się to kojarzy, to Arjen Robben, który grał w opiętych koszulkach, czy to w reprezentacji Holandii (Niderlandów), czy to w Bayernie Monachium. Reszta zespołu miała bardziej luźne, a on jakby w rozmiarze, z którego wyrósł. I jak patrzę na Serkana w tych opiętych koszulkach polo, to widzę Robbena i bicie jego serca widoczne z poziomu trybun. 

Ocena ogólna

Pierwsze, co przykuwa uwagę, to bajecznie dobra czołówka. Jest estetyczna, zrobiona ze smakiem i dobrym gustem, doskonała graficznie, pomysłowa i nieprzekombinowana - po prostu piękna. W chwili, gdy ją zobaczyłam, postanowiłam, że wybaczę temu serialowi wszystko, już za samą tę czołówkę. Dam wam teraz okazję, żeby napawać się tym widokiem. 

Ale do rzeczy. Ad rem! Odkąd skończył się Kiralık Aşk, to mam wrażenie, że co lato ktoś w Turcji ma ambicje, żeby zrobić drugiego Kiralıka. I Sen Çal Kapımı wydaje mi się kolejną taką próbą, z tym że to w końcu wygląda jak próba udana. Serial nie stara się być na siłę raz śmieszny, raz dramatyczny. Mamy tu co prawda oklepane motywy z udawanym związkiem na czele, ale cała historia rozwija się, póki co, w odpowiednim tempie. Twórcy nie wystawili najcięższych dział już na sam początek, liczę więc na to, że nie wyprztykają się ze wszystkich dobrych pomysłów w ciągu zaledwie paru odcinków, a starczy ich im na dłuższy czas, bo coś czuję, że Sen Çal Kapımı może na dłużej zagościć na ekranach. Produkcja ta nie obrzuca nas także dowcipasami i kłótniami tradycjonalistycznych ciotek. Stopień odrealnienia jest bardzo wysoki, ale przyznam, że w ogóle mi to nie przeszkadza. 

Zazdrość to moim zdaniem jedno z najgorszych uczuć, które w skrajnych przypadkach popycha ludzi do robienia paskudnych rzeczy. Normalnie, jako osoba nad wyraz powściągliwa, panuję nad zazdroszczeniem komuś czegoś, bo generalnie jestem tak zajebista, że to inni mi zazdroszczą nie jestem jakąś zbytnią materialistką i nie obserwuję też za bardzo życia innych ludzi. Muszę jednak wyznać, jak na świętej spowiedzi, że literalnie żadnej, powtarzam: ż a d n e j tureckiej aktorce nie zazdrościłam nigdy tak, jak Hande Erçel. I to już od czasów Aşk Laftan Anlamaz, w którym była dla mnie takim pięknym pączuszkiem, którym sama kiedyś chciałam być, ale cóż... No, nie udało się. W Sen Çal Kapımı niestety jest jeszcze piękniejsza ;) 

A tak na serio, to bardzo podoba mi się jej gra w tym serialu. Myślę, że nie tylko dzięki scenariuszowi, ale i dzięki niej samej Eda nie wydaje się postacią płytką. Bohaterka ta jest cholernie charakterna, ale zachowuje w tym pewną normalność. Nie jest ani zidiociała, ani żadna z niej sierotka Marysia (choć mogłaby). Ma za to swoje zdanie, którego nie boi się wyrażać. Nie ma kompleksów na punkcie statusu społecznego i w stosunku do przedstawicieli tzw. klasy wyższej nie czuje wielkiego respektu. Nie daje wepchnąć się w schemat Kopciuszka, ponieważ jest świadoma swojej wartości, której nie musi podkreślać materialnymi dodatkami. Eda jest wyrazista i, co najważniejsze, ma fantastyczną chemię z Serkanem. 

Reszta bohaterów jest naprawdę spoko. Są tacy... niemęczący. Podobają mi się np. przyjaciółki Edy, które niby z wierzchu są całkiem różne, ale gdy się je pozna lepiej, to są zgraną paczką dziewczyn patrzących w tym samym kierunku. One trzy są trochę jak reprezentantki ogółu serialowej widowni, które mają okazję podejrzeć akcję swojej ulubionej telenoweli na żywo i ją komentować. A najfajniejsza z nich wydaje mi się Melo. Ona jest taka bezpretensjonalna. Z jednej strony poznajemy Melo jako romantyczkę, szukającą miłości swojego życia, a z drugiej widzimy, jak ma totalne życiowe wyjebongo i zdrowe podejście do siebie samej. 

Jedyną postacią, która mnie na ten moment nie przekonuje (ale czekam na dalszy rozwój wypadków), jest ten cały Kaan Karaçay Korludağ Karadağ. Ja na jego widok reaguję śmiechem, a to raczej nie było zamysłem twórców. On jest dla mnie jak diabeł z jasełek - każdy rozumie koncepcję przedstawienia i wie, że diabeł to postać negatywna, ale też każdy wie, że tego diabła gra najmilszy chłopak w szkole, a tak właśnie wygląda İsmail Ege Şaşmaz (dobrze, że już chociaż przestałam go mylić z jego bratem xD). Sorry, jak na razie to nie jest dla mnie rasowy czarny charakter, ale czekam co odwali. 

W bezpośrednim porównaniu między dwoma propozycjami FOXa, lżejszym serialem jest dla mnie Bay Yanlış, w którym przekonałam się nawet do aktora, który dotąd mnie nie przekonywał (czyt. Can Yaman). Natomiast Sen Çal Kapımı zawiera ciekawszą, mniej przewidywalną (mimo wszystko) treść i po każdym skończonym odcinku autentycznie mam ochotę zacząć kolejny. Fabuła to niby stek oczywistości, ale jest on podany w smakowity sposób. Ciekawi mnie, jak dalej rozwijać się będzie relacja Edy i Serkana (i jak długo twórcy serialu będą przeciągać strunę), no i przede wszystkim na co stać Kaana (liczę, że ten diabeł z jasełek pokaże prawdziwe rogi). 

FOX mnie w tym sezonie letnim nie rozczarowuje, teraz kolej na propozycje Kanald D i atv. Ale pierwsze moje rzuty oka na pozostałe letnie nowości nie wskazują na to, aby cokolwiek mogło przebić Sen Çal Kapımı.