Çilek Kokusu - Zapach truskawek

Wbrew pozorom, nie jest to opowieść o grupie zbieraczy truskawek z plantacji pod Czerwińskiem nad Wisłą. Twórcy serialu znają litość nad człowiekiem, całość ma tylko jeden, liczący 23 odcinki sezon. Jako grupę docelową wskazałabym starszych nastolatków i młodych dorosłych. Zaskoczył mnie brak patologii i względnie trzymająca się kupy historia, a nudzić zaczęło mi się dopiero gdzieś w okolicach 12 odcinka. Wpis jest ekstremalnie długi. Dlatego tym, którzy nie lubią czytać elaboratów o niczym, polecam znalezienie sobie innego zajęcia. Miło mi, że przyszliście, dzięki za nabicie wyświetleń do statystyk, ale możecie już iść. Ale zachęcam do wytrwania, daję wszystkim pięć minut, idźcie sobie przygotować kanapki, herbatę, kawę, a najlepiej alkohol, ja zaś idę zmierzyć sobie poziom cukru, bo coś czuję, że po tym serialu mi skoczył. 

Çilek Kokusu, zdjęcie ze strony poświęconej serialowi w serwisie IMdB

Miłość, piękność, dobrość. 

Amen.

- prezes Kozłowski -

Obejrzanych odcinków

WSZYSTKIE, czyli 23 oryginalnej długości z polskimi napisami

Dramatis personae

Aslı - młoda i utalentowana artystycznie, pracuje w cukierni i projektuje torty, ale ją wypieprzają, podkochuje się w Volkanie

Burak - próżniak, pieszczoch i babiarz, stały bywalec tureckich superaków, nie zapina koszuli powyżej trzeciego guzika od góry, nosi hajs w każdych spodniach, ma w szafie więcej ciuchów, niż jest w dziale męskim H&Mu na Marszałkowskiej

Volkan - kuzyn Buraka, zdecydowanie zbyt dobry na ten świat, dlatego stale musi sprzątać bałagan po Buraku

Gonca - najlepsza przyjaciółka Aslı, też zajmuje się ciastami

Erdem - recepcjonista w hotelu Mazharoğlu, pomaga dziewczynom dostać pracę, potem wiąże się z Goncą, trochę naiwny, ale kochany

Eda - młodsza siostra Volkana, równie spokojna, co jej brat

Çağla - dziewczyna Buraka, podła i przebiegła sucz, nie przyjmuje do wiadomości, ze Burak już nie chce z nią być i odwala z tego powodu różne numery, sobowtórka Amandy Seyfried

Emel - matka Aslı, kucharka u rodziny Mazharoğlu

Selda - matka Buraka, zmanierowana niczym Alutka z Rodziny Zastępczej, choć nie pisze wierszy (na szczęście), uparła się, żeby Burak oświadczał się Çağli,

Nihat - ojciec Buraka, niby taki rozsądny, ale sam ma świadomość, że nie najlepiej wychował syneczka

Sinan - ojciec Volkana i Edy, brat Nihata, z wyglądu taki trochę podstarzały Ken, ale dzieci wychował na przyzwoitych ludzi (w przeciwieństwie do brata)

Başak - matka Volkana i Edy, pojawia się nie do końca wiadomo skąd (podobno z więzienia), nienawidzi Nihata

Elçin - matka Çağli, romansuje z Sinanem, a potem bierze z nim ślub, ma firmę kosmetyczną, przyzwoita kobieta, aż dziw, że ma taką córkę

Şükran - służąca w domu u Nihata i Seldy, przyjaciółka Emel, wkręca ją do pracy u Mazharoğlu

Halil - szofer u Nihata i Seldy, pomaga Burakowi w tym, żeby się nie wydało, jak ten już romansuje z Aslı

Gani - łobuz i hultaj, kolega Buraka z podstawówki, podobno ma z nim jakieś porachunki

O czym to w ogóle jest? (tutaj następuje cholernie długie streszczenie, można pominąć) 

Na samym początku widzimy, jak dwoje młodych ludzi z różnych środowisk wybiera się w podróż. Na lotnisku dziewczyna potyka się i widowiskowo wpada w ramiona chłopaka. Nieznajomi patrzą sobie w oczy i zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia? Nic bardziej mylnego. Okazuje się, że już się znają i nawzajem nie znoszą. Cofamy się zatem, żeby się dowiedzieć, w jakich okolicznościach Aslı i Burak się poznali i dlaczego teraz muszą gdzieś lecieć. 

Było tak. Aslı idzie z tortem urodzinowym, który zamówił jakiś strasznie ważny człowiek dla swojego syna. Klient się niecierpliwi, więc dziewczyna chce jak najszybciej dostarczyć ciasto. Żeby było jeszcze szybciej, przełazi gdzieś w niedozwolonym miejscu. Wtedy o mały włos nie potrąca jej Burak, który jadąc swoją wypasioną furą, próbuje podnieść dzwoniący telefon, który spadł mu wcześniej z siedzenia. Aslı w popłochu upada na ziemię i podrzuca tort wysoko w górę, po czym ciasto w widowiskowy sposób ląduje na jej głowie (efekty specjalne mocno). Przedstawienie obserwuje Burak, który natychmiast okazuje się być kompletną szują. Wychodzi z samochodu i bardziej, niż dziewczyną, którą prawie przejechał, martwi się tym, czy jego autko się czasem nie porysowało. Młodzi wdają się w pyskówkę. Burak mądrzy się (zamiast przeprosić), że ciasto jest przecież tanie, próbuje też wcisnąć dziewczynie z politowaniem forsę za to "tanie ciasto". I jeszcze sam domaga się przeprosin. Aslı się wścieka, że szef na stówę ją wywali, bo tort który niosła, był zamówiony przez hiperważnego klienta. Na odchodne łamie Burakowi wycieraczki w tym jego wychuchanym samochodziku. 

Oczywiście Aslı zostaje wywalona z cukierni w trybie natychmiastowym i jest załamana, że została bez pracy. Gonca namawia ją, żeby razem poleciały do Bodrum (taki kurort w Turcji), bo podobno szukają tam pracowników do hotelu. Dziewczyna dostaje pozwoleństwo od swojej mamy, no i jedziem tam. 

Z kolei Burak ma przypał u ojca po tym, jak stary Mazharoğlu zobaczył w gazecie zdjęcia swojego syna z jakąś laseczką, która nie jest jego oficjalną dziewczyną, podczas kolejnej imprezki. Nihat tak się wkurza, że postanawia w końcu dać nauczkę synowi. Po rozmowie z Sinanem wpada na pomysł, że Burak zamiast obiecanej podróży do Ameryki w towarzystwie Çağli, wakacje spędzi w Bodrum, pomagając w pracy Volkanowi, który właśnie się tam wybiera (dobry chłopak, no wymarzony zięć). 

I teraz wracamy na lotnisko. Co prawda Aslı wybiera się w podróż z Goncą, ale okazuje się, że jej bilet został przez pomyłkę komuś sprzedany. W ramach rekompensaty, Aslı dostaje bilet w biznes klasie. Tam oczywiście napotyka Buraka i oczywiście jedyne wolne miejsce jest obok niego. Oboje są z tego faktu bardzo niezadowoleni i jedyne co wymieniają, to garść złośliwości. Na zakończenie lotu mówią sobie coś w stylu: obyśmy się nigdy więcej nie spotkali. Oczywiście gówno prawda. 

Dziewczyny docierają do hotelu, który niby miała załatwić Gonca, ale okazało się, że do przyszłego roku będzie zamknięty. Ledwo żywe ze zmęczenia, bo szkoda im było hajsu na taksę, docierają do innego hotelu, w którym poznają Erdema. Facet mówi im, że akurat potrzeba personelu, niech wypełnią papiery, a on im powie, kiedy mogą iść do administracji. Erdem pomaga im też przechowując bagaże, podczas gdy dziewczyny idą do jakiegoś klubu, w którym pracuje koleś, którego Gonca poznała w samolocie (strasznie skomplikowane). Na imprezce oczywiście pojawia się także Burak. Bałkanica ma swój finał w momencie, gdy Goncę nachalnie obmacuje jakiś typ. Aslı chce pomóc koleżance i rozbija typowi butelkę o łeb, po czym panikuje, że tamten umarł i nie żyje, ale okazało się, że jednak żyje i ma ochotę komuś przypierdolić. Wybór pada na Buraka i Aslı, ci więc wybiegają z klubu i pakują się do taksy. Kończy się na tym, że dowiadują się o tym, iż przebywają w tym samym hotelu, jadą więc do niego, dodatkowo Aslı robi się niedobrze i trochę tak jakby wymiotuje Burakowi na koszulę. 

Jesteście już zmęczeni? Bo to był dopiero pierwszy odcinek. Ale spokojnie, teraz już z górki. 

Następnego dnia dziewczyny zostają zatrudnione w hotelu. Aslı zaczyna pracę w barze przy basenie. Zauważa ją Burak i zaczyna się z nią droczyć. On sobie moczy dupę w basenie, a ona skacze koło niego, żeby nie poskarżył się kierownictwu. A ten, że chce colę, a że z lodem, a że sok, a że wodę, a że nie z lodem, aż w końcu Aslı puszczają nerwy i dziewczyna wylewa bufonowi wodę na głowę. Ten z kolei pociąga ją za nogę i wpycha do basenu. Najpierw ma ubaw, ale potem orientuje się, że Aslı tonie. Cała akcja kończy się ratownikiem i zwolnieniem Aslı. 

Kiedy Burak dowiaduje się, że Aslı została zwolniona, i to z jego powodu, choć się nie skarżył, postanawia załatwić, żeby dalej mogła pracować w hotelu. Ale ona jest już w drodze na lotnisko, żeby wrócić do Stambułu. Burak podpieprza auto jakiegoś gościa z hotelu i rusza w mrożący krew w żyłach pościg za taksą. No może wygląda to mniej widowiskowo, niż napisałam. W każdym razie znowu się kłócą i dalej już naprawdę w teleexpressowym skrócie. 

A. i B. jadą pożyczonym samochodem, na skróty, utykają w błocie, próba wygrzebania auta z błota kończy się rozbiciem go o drzewo, Z drzewa spada gniazdo dzikich pszczół. A. i B. biegną do najbliższego zbiornika wodnego. Potem błąkają się po okolicy, włamują na jakąś działkę, zrywają jabłka z drzewa, A. z niego spada (of course na B.). Później łapią dziadka na traktorze, jadą na przyczepie, docierają do CPNu, tam B. dzwoni do Volkana. Potem B. prosi A., żeby udawała dziewczynę Volkana przy Çağli, żeby B. nie miał przypału o zdjęcia w gazecie. A. i B. idą kupować ciuchy i w końcu wracają do hotelu. Wyszykowana jak na cmentarz w dniu Wszystkich Świętych A. idzie z B. do baru na plaży, gdzie mają czekać na Volkana i Çağlę. Tam widzą typa z imprezki, więc uciekają. Wbijają na jakąś łódkę, wysiada im silnik na środku morza. Telefon B. wpada do wody. Potem zauważają jakąś łódź, podpływają do niej, w środku nikogo nie ma, więc się rozgaszczają, przebierają w ubrania, które tam znaleźli i spędzają tam noc (panie Boczek, erosomanie jeden, nie tak, jak pan myślisz!). Nazajutrz na łódź wchodzą jej właściciele, Grecy. Związują oni A. i B. i grożą bronią, a próby wyjaśnień nic nie dają, no z Grekiem się pan nie dogadasz, zwłaszcza gdy jesteś Turkiem. Dopływają do portu w jakiejś innej miejscowości, straż przybrzeżna ich wypuszcza. Potem znowu się gdzieś błąkają, znowu kupują ciuchy, B znowu dzwoni do Volkana. A. i B. czekają na Volkana, który nieoczekiwanie przyjeżdża razem z Çağlą. A. musi się ukrywać, żeby tamta nie była zazdrosna, choć już i tak jest. Kolejnego dnia A. udaje dziewczynę Volkana, i to tak znakomicie, że nabiera się na to Eda, która jest zachwycona nową bratową. A. ma jednak dość tego teatru i  po skończonym przedstawieniu postanawiają razem z Goncą wracać do Stambułu. 

A. dowiaduje się, że nie ma do czego wracać, bo właściciel domu, w którym mieszkały z mamą, postanowił go sprzedać. Emel mieszka w przybudówce dla służby i udaje jej się przekonać Seldę, żeby A. też mogła tam zamieszkać. B. także wrócił z Bodrum do domu. Już w Stambule A. i B. zdążyli jeszcze parę razy na siebie przypadkowo wpaść i powymieniać złośliwości, a finalnie okazało się, że mieszkają pod jednym dachem. W tym momencie mogły być tylko dwie drogi do poprowadzenia dalej fabuły: albo Aslı zdejmie Buraka ze snajperki, albo się w nim zakocha. Jak nietrudno się domyślić, scenariusz poszedł w tę drugą stronę, chociaż pierwsza opcja wydaje mi się ciekawsza, a już na pewno mniej przewidywalna (no ba, sama to wymyśliłam, niestety było już za późno, żeby zaproponować twórcom). Zresztą kwestię zakochiwania się odtwórcy głównych ról potraktowali nad wyraz poważnie, bo prócz tego, że ich bohaterowie zeszli się w serialu, to oni sami zostali parą w tak zwanym realu. 

Wracając do fabuły, to przez kolejne odcinki była już klasyka gatunku, czyli ukrywanie związku, wielkie love, sprzeczki, takie tam. Na koniec zaś dużo melodramatu, jak się starzy dowiedzieli, że A. i B. są razem (Burak, jak to możliwe?Powiedz, że to nie jest prawda, to nie może być prawda!). Najlepszy moment, kiedy cała rodzinka dowiaduje się, że Aslı jest dziewczyną Buraka. Wtedy stawiam wszystkim podwójny Acard o unikalnym kształcie serca, bo wszyscy wyglądają, jakby mieli zawał serca i udar niedokrwienny mózgu jednocześnie. No może z wyjątkiem Nihata, który nawet nie próbuje udawać zaskoczonego, gdyż wiedział już wcześniej o wszystkim. 

Koniec musi być wstrząsający, zatem B. śmiertelnie obraża A., bo mu wcześniej Nihat zrobił gnój z mózgu, i się rozstają. Ale finalnie Burak się oświadcza na środku drogi, a potem jest ślub, podczas którego Seldzie i Nihatowi nie spadają korony z głów, kiedy przepraszają synową. 

KONIEC. SON.  #wisnianieogladajwiecejtureckichserialidokonca

Wartości edukacyjne

Drogie dzieci, ponieważ jest to serial dla was, a nie dla prastarych mamutów, twórcy wpletli wam w tę baśń mały edukacyjny przekaz podprogowy. 

1. Nie ma takich pieniędzy na świecie, za które kupisz sobie prawdziwych przyjaciół. Za hajs to ewentualnie możesz mieć takich fałszywych friendsów, co to niby głaszczą cię po pleckach, póki stawiasz im drinki, a tak naprawdę mają cię zazwyczaj w swoich zadbanych i wypielęgnowanych czterech literach. Prawdziwych przyjaciół możesz mieć za to całkiem za darmo, z tym że to wymaga więcej wysiłku. Przyjaźń jest jak krzak pomidora. Nie wystarczy, że go posadzisz. Żeby doczekać się dobrych owoców, musisz się trochę przy tym krzaku naskakać, a to podlać wodą, a to nawozem, a to podeprzeć gałązki kijkiem. Pozdrawiam, Paulo Coelho.
2. Nawet najgorszy bufon może stać się przyzwoitym i miłym człowiekiem, jeśli zacznie przebywać wśród normalnych ludzi, a nie innych bufonów. 
3. Noszenie gotówki w każdych spodniach zawsze się przydaje (ale tych 20 groszy, które znaleźliście wczoraj na ulicy, się nie liczy). 

Ocena ogólna

Dużo spostrzeżeń, bardzo dużo. Następuje podział. 

Co mi się podoba?

1. Chodzą po domu w kapciach :) Nawet ci bogaci mają swoje papcie, pewnie od jakiegoś Giorgio Borgio.
2. Brak syndromu Edwarda - Burak nie jest przedstawiany, jako ideał (nie, bycie jednocześnie młodym, przystojnym i bogatym to jeszcze nie bycie ideałem). Nie dowiadujemy się zatem, że Burak wybudował pomnik trwalszy niż ze spiżu, umie wszystko i jeszcze dokarmia biedne bezdomne tchórzofretki. Jest za to leniwy, przerasta go zadanie polegające na uporządkowaniu listy nazwisk w kolejności alfabetycznej, a kiedy mówi, że nie potrafi gotować, to naprawdę nie potrafi, zaś szczytem jego kulinarnych umiejętności jest przygotowanie kanapki z wcześniej już pokrojonych składników. I to ja rozumiem, nic że trochę debil, ale daje mu to +10 do bycia człowiekiem, -20 do bycia Edwardem ze Zmierzchu.
3. Mała liczba odcinków i happy end - klasyka gatunku można powiedzieć, czyli zakochańcy biorą ślub i nara, twórcy w tym miejscu stawiają kropkę, wszyscy są zadowoleni. 23 odcinki po prawie dwie godziny to i tak jest dużo, ale mogło być ich 50, więc gratuluję twórcom, że nie przedłużali w nieskończoność, nie zapychali coraz bardziej niedorzecznymi wątkami, tylko dobrze wszystko zakończyli, zanim Burak dołączył do puczystów, a Aslı zaczęła zajmować się wypychaniem jeleni. 

Co mi się nie podoba?

1. Dziury w scenariuszu - rzeczy, których nie dano widzom do końca zrozumieć:

• dziura nr 1 - Co takiego zrobił Burak Ganiemu w przeszłości, że ten "ma z nim porachunki"? Wiadomo tyle, że obaj znają się od podstawówki, a Gani jest tak cięty na Buraka, że z przyjemnością sprawia mu wpierdol przy pierwszej nadarzającej się okazji. Burak podkradał mu kredki w podstawówce, czy co?
• dziura nr 2 - Po co w ogóle był wątek z koleżanką Aslı ze studiów? Wiadomo tyle, że dziewczyna też nie należy do tej bogatej śmietanki na uczelni, tylko dostała stypendium. Raz, gdy wychodzi z uczelni, chcą ją porwać jacyś ludzie, ona wpycha się na chama Volkanowi do samochodu, a na drugi dzień powala go na ziemię. Brzmi bez sensu, prawda? Gdyby chociaż ktoś to rozwinął, na ten przykład Volkan przy niej przestałby być takim pierdołą. Ale wątek został urwany.
• dziura nr 3 - Wątek Başak. Kobieta jest matką Volkana i Edy, długi czas nie było jej w ich życiu i nagle zjawia się, coś kombinuje, podgląda Edę przez kamerę w misiu, ogólnie niezła schiza. To wygląda tak, jakby w pewnym momencie producent przyszedł do scenarzysty i powiedział: Słuchaj Mietek, oglądalność nam leci na ryj, trzeba jakąś intrygę dodać, weź coś wymyśl. No i scenarzysta wymyślił wątek byłej żony Sinana, która nienawidzi rodziny Mazharoğlu, a najbardziej Nihata, więc próbuje się na nim odegrać, ale do końca nie wiadomo, co dokładnie jej zrobił ojciec Buraka. 
• dziura nr 4 - W ostatnim odcinku dramat. Burak pokutuje za to, że nie uwierzył Aslı, ona z kolei nie chce go znać i postanawia lecieć do Paryża. Wszystko jednak dobrze się kończy, gdyż w ostatnim momencie Burak dogania dziewczynę i oświadcza jej się romantycznie na szosie, znaczy się na poboczu. A scenarzysta pomyślał sobie: A chuj z tym, dalej mi się nie chce pisać. Damy teraz trzy miesiące przyspieszenia, pokażemy sam ślub, będziesz pan zadowolony. No i tak też się stało. Na sam koniec mamy scenę ślubu i nie byłoby w tym nic dziwnego, takie rzeczy już były tysiące razy na ekranie, ale co do cholery? Wśród roześmianych szczęśliwych gości mamy takich na przykład Ganiego i Çağlę, czyli do niedawna największych wrogów młodej pary, którzy robili wszystko, byle tylko skłócić zakochańców. A teraz stoją sobie i tacy są milusi, no no no. To znaczy, że jakieś cuda musiały się dziać przez te trzy miesiące, których nie widzieliśmy. 

2. Czołówka - jako, że unikam czołówek, jak mogę, tak też i tej długo nie oglądałam, ale włączyłam ostatni odcinek i mówię sama do siebie, może bym tak jednak obejrzała wreszcie tę czołówkę? Tak też zrobiłam. I wiecie co? Żałuję, bo tylko straciłam półtorej minuty mojego przezabawnego życia. To intro jest takie, jakby ktoś nie mógł się zdecydować, zrobić sklejkę ze scen z serialu, czy machnąć coś od nowa? Połączono obie rzeczy i wyszło fatalnie, aż szkoda, że tak nieproporcjonalnie słaba czołówka do dobrego serialu. 

3. Dramatyczna muzyka - być musi, wiadomo, ale czasem jest jej tak cholernie dużo, a już najgorzej, jeśli jest w połączeniu z dłużyznami, np. kiedy dają zbliżenia na wszystkich obecnych w scenie, i kiedy wszyscy oni powoli zielenieją ze złości, rzucają gniewne spojrzenia, łypią spod oka, albo wręcz odwrotnie, kiedy patrzą na siebie jak Kot w Butach ze Shreka. Ostatnie minuty odcinka, musi być jakiś wstrząsający cliffhanger, wygląda na to, że wszyscy bohaterowie będą mieli zawał, slow motion, zbliżenie na oczy, dramatyczna muzyka, napisy końcowe. Czujecie już ten klimat? Gdyby tak w Klanie podrasował trochę soundtrack, to dopiero byłby dramat. 

Co mnie śmieszy?

1. Imię Burak - ja wiem, że to strasznie słabe śmiać się z imion, no ale umówmy się, że tu jest Polska. W Polsce burak to warzywo, a nazwanie kogoś burakiem zalicza się raczej do obelg, niż do komplementów.
2. Niedopinanie koszul. Burak (chyba tylko z wyjątkiem własnego ślubu) zawsze nosi koszulki z rozmemłanymi dekoltami, albo nie dopina koszul. Właściwie to nie ma w tym nic śmiesznego, ale mnie od razu przychodzi na myśl Stephen Maguire. Maguire to angielski snookerzysta. W snookerze jest ściśle określony strój. Musi być między innymi zapięta na ostatni guzik koszula i muszka. Ale Maguire ma oficjalne pozwoleństwo na to, żeby grać bez muchy i z rozpiętym guzikiem, ponieważ choruje na krtań i tarczycę. No i tak mi się z tym przypadkiem skojarzyło. Może Burak też choruje na tarczycę? Pierdzielenie, toć to normalnie część stylówki, w Turcji jest ciepło, w Polsce skończyłoby się to zapaleniem płuc. (Tak naprawdę chciałam się pochwalić, że oglądam snookera). 
3. Ta ich uczelnia dla bogatych. Bo jak patrzę na studentów, którzy do niej uczęszczają, to wydaje mi się, że tak właśnie wygląda Wyższa Szkoła Lansu i Baunsu. 

Nareszcie finał tego grafomańskiego popisu. Oto punktacja: 6 poziomek na 6 możliwych. Ogólnie za samą fabułę byłoby między 4 a 5, ale udało mi się obejrzeć do końca, a to już największy sukces tego serialu. Serial jest sympatyczny, w trakcie oglądania nie umarłam, nie zachorowałam, mózg mi nie wypłynął uszami, z poczuciem estetyki nadal wszystko w porządku, w domu wszyscy zdrowi.  

PS Po latach wciąż wystawiam temu serialowi tę samą ocenę. Pytaliście mnie o to kilka razy: czy wciąż uważam, że akurat ten serial wart jest maksymalnej oceny. Odpowiadam: w moim osobistym odczuciu tak. Jego lekkość, humor i stosunkowo niski poziom zagmatwania sprawia, że wspominam go z uśmiechem na twarzy.