Çatı Katı Aşk - Miłość na poddaszu

Witam po dłuższej przerwie i zapraszam na omówienie dotychczasowych odcinków serialu Çatı Katı Aşk, czyli letniej propozycji Kanal D. Powiedzieliśmy już sobie wcześniej, że tego lata turecki FOX nie zawiódł i wypuścił dwa naprawdę nieliche seriale. Czy to samo da się powiedzieć o Miłości na poddaszu, dziele konkurencyjnej stacji? Przekonajmy się. 

Uśmiechy równie prawdziwe, co małżeństwo. 
Çatı Katı Aşk, odc. 2, Mia Yapim dla KanalD, www.kanald.com.tr

Obejrzanych odcinków 

9

Dramatis personae 

Ayşen - młoda krawcowa, w dzieciństwie adoptowana przez Perihan i Celala, wpada w oko Ateşowi, ale zanim go do siebie dopuszcza, puszcza trochę fochów

Demir - przyszywany brat Ayşen zwany Kędziorkiem, przejmuje podupadający lokal swojego ojca, ciągle wpada na Yasemin

Ateş - skończył medycynę, a wolał zacząć ścigać się samochodami, przez co ma kosę z ojcem, niezły z niego bajerant

Yasemin - niepokorna studentka, próbuje jakoś się utrzymać, ma ciężko chorego ojca, którego bardzo kocha, piecze jedno zajebiście dobre ciasto

Perihan i Celal - rodzice Demira, Süheyli i Ayşen

Saadet - nestorka rodu Yılmaz, rezolutna babcia Demira, Süheyli i Ayşen

Asaf - ojciec Ateşa, oschły burżuj i bezduszny stary zgred

Gülriz - ciotka Ateşa, która ma dla niego więcej serca, niż jego własny ojciec

Emin - wuj Demira i Ayşen, lubiący pofilozofować właściciel sklepu ze starociami

Süheyla - siostra Demira i Ayşen, kuchnia to jej królestwo

Şuayip - ukochany mąż Süheyli, największy fajtłapa w rodzinie, a może nawet na osiedlu, z którego wszyscy robią sobie podśmiechujki

Hilmi - osiedlowy mechanik, który współpracuje z Ateşem

Muhsin - agent nieruchomości, który przeokropnie się jąka, ale tylko gdy mówi, dlatego gdy ma więcej informacji do przekazania, robi to w formie śpiewanej

O czym to w ogóle jest?

Serial otwiera nam kilkuminutowa sekwencja pościgu za najemcą poddasza jednego z domów. Facet ma jakieś zaległości czynszowe i postanawia uciec w środku nocy, ale zostaje nakryty, bo w tym domu mieszka bardzo dużo ludzi, no i karuzela rusza, wszyscy ganiają po domu, po schodach, w górę i w dół, z pokoju do pokoju, ale najemcy udaje się wymknąć. A z opłatami zalega za pół roku, więc rodzinka w kropce - najemcy yok, pieniędzy yok, a do tego wszystkiego jednemu kolesiowi założył klatkę na łeb. 

Liczni członkowie rodziny rozkminiają, co tu teraz począć. No i ogólnie cała noc schodzi na tym, że jedni obwiniają drugich o to, że w ogóle wpuścili kogoś takiego pod swój dach. A i jeszcze uwolnili z klatki Şuayipa, który aspiruje do bycia największym niedorajdą tego serialu. 

Nastaje nowy dzień. Ayşen zabiera sukienkę, którą uszyła dla jakiejś znajomki z osiedla, no i przy okazji jeszcze toczy się dyskusja w rodzinie na temat zamążpójścia. Tu akurat rodzice nie mają parcia na wydanie córy za mąż, zwłaszcza za pierwszego lepszego fajtłapę z okolicy. Ayşen wymienia cechy mężczyzny jej marzeń, a następnie wychodzi odnieść sukienkę. 

Na miejscu okazuje się, że ta jej koleżanka od sukienki jest nieobecna, ale wróci na parę minut. Ayşen postanawia zaczekać w znajdującym się po drugiej stronie ulicy warsztacie samochodowym ojca tamtej klientki. A tam, prosto spod samochodu, wyłania się przybrudzony smarem i pachnący męskością nieznajomy, który robi na dziewczynie takie wrażenie, że ta mało nie schodzi na zawał. Mężczyzna zaprasza ją na herbatę i zaczyna opowiadać historię swojego życia, która okazuje się bullshitem, gdy tylko do warsztatu powraca właściciel. Ateş jest tak naprawdę nie mechanikiem, a kierowcą rajdowym, któremu "wujek" Hilmi robi furę. Biedna Ayşen, która już zdążyła w myślach podziękować losowi za zesłanie takiego ideału, strasznie się wzburza, że jak on w ogóle mógł ją tak oszukać. I wychodzi drama, jakby po dwóch latach małżeństwa Ateş oznajmił jej, że ma dziecko w Rzeszowie. Zderzenie mitu z prawdą w przypadku osoby, która nam się podoba, wiąże się oczywiście z szokiem, ale chyba nie jest to aż tak dramatyczne, żeby przygrywały temu podniosłe dźwięki. 

Z kolei Demir zawozi babcię na kontrolę do lekarza. W szpitalu poznaje niezbyt miłą dziewuchę, która obraża się, gdy nazwał ją grzecznie "panienką", a potem stoi na środku wjazdu na szpitalny parking i blokuje Demirowi drogę. W każdym razie już od początku widać, że tu będzie schemat "kto się czubi, ten się lubi". 

Potem jest trochę osiedlowych perypetii i wracamy do Ateşa, który szykuje się do jakiegoś wyścigu, choć to żadna Formuła 1. Jego główną przeciwniczką okazuje się kobieta i to bardzo atrakcyjna. Ale on już myśli tylko o Ayşen i o tym, jak z niej zażartował, chcąc poderwać. Z kolei Ayşen wyżywa się na swojej maszynie do szycia. No i ogólnie większość odcinka schodzi jej na tym, jakimż okropnym człowiekiem jest ten Ateş. 

Rodzina Yılmazów popada w finansowe tarapaty, ale z pomocą sąsiadów udaje im się uciec od kary za niepłacenie rachunków. Zależy im jednak na tym, żeby ktoś zajął mieszkanie na poddaszu, bo to cenne parę kuruszy do budżetu. I już niedługo znajdą nowych lokatorów, ale zanim do tego dojdzie...

Nasz kierowca rajdowy urządza na chacie afterek po wygranych zawodach. W środku imprezki do domu wraca jego stary, który kulturalnie każe gościom swojego syna w y p i e r d a l a ć. A na drugi dzień zabiera z warsztatu Hilmiego auto Ateşa. Miarka się przebiera i Ateş podejmuje ważną życiową decyzję - opuszcza dom i oddaje ojcu jego karty kredytowe. 

W międzyczasie Yasemin również ląduje na bruku, kiedy jej bogate koleżanki wykopują ją ze wspólnie wynajmowanego mieszkania, bo Yasemin śmierdzi im jedzeniem. Mająca na głowie zmartwienie o stan zdrowia ojca dziewczyna musi szukać sobie nowego lokum. 

No i tak się składa, że Ateş i Yasemin trafiają do Muhsina i licytują się, kto zgarnie poddasze u Yılmazów. Koniec końców Muhsin oznajmia im, że single i tak nie mają co liczyć na to mieszkanie, bo rodzina nie życzy sobie tam kogoś takiego. Niedługo potem Ateş i Yasemin spotykają się w osiedlowej kafejce i dyskutując o tym, jak bardzo potrzebują taniego lokum, dogadują się, że udając małżonków, wspólnie wynajmą poddasze. Ateş załatwia sfałszowany akt małżeństwa. Muhsin nie do końca we wszystko wierzy, ale dobra łapówa zmienia punkt widzenia. I tak oto Ateş i Yasemin przybywają do rodziny Yılmazów, którzy po zadaniu tysiąca pytań zgadzają się przyjąć nowych lokatorów pod swój dach. Ateş na razie nie wie, że w tym właśnie domu mieszka również najnowszy obiekt jego westchnień, czyli Ayşen, która jeszcze przez dłuższą chwilę będzie przeklinać jego imię. 

Wszystko idzie niby dobrze, Ateş czaruje Perihan swoim urokiem osobistym, Yasemin zaś wkupiła się w łaski Celala. Ale babka Saadet i Demir (a potem jeszcze Ayşen) nie podzielają ich entuzjazmu i podejrzewają, że coś jest nie tak. Niewielkie z początku oszustwo zaczyna rozrastać się do potężnych rozmiarów, a Ateş i Yasemin na bieżąco wymyślają kolejne kłamstwa. A momentów, w których sprawa prawie się wysypuje, przybywa z każdym dniem. 

Ocena ogólna

Pierwsze moje wrażenie było takie, że ten serial bije przaśnością po oczach. Niemniej dłuższa chwila spędzona przed ekranem sprawiła, że mimo to Çatı Katı Aşk jest całkiem sympatyczną produkcją. Rodzina Yılmazów to chyba pierwsza od dawna serialowa turecka rodzina, którą oglądam bez wewnętrznego buntu. Yılmazowie są ciepłymi, serdecznymi ludźmi, którzy postępując w zgodzie z tradycją, nie stawiają jej ponad swoimi dziećmi. Dobrze ogląda się rodziców, którzy nie zmuszają swojego potomstwa do życia pod ich dyktando i dokonywania wyborów słusznych z perspektywy honoru rodziny. Demir jest dla Ayşen bratem wspierającym, ale nie dominującym. I w ogóle piękną rzeczą jest to, że Ayşen jest ukochaną przez wszystkich, mimo iż nie jest biologiczną córką Perihan i Celala. 

No właśnie, sympatyczne i miłe, ale jak się dalej zastanowić, to jednak zbyt zwyczajne i proste. Chętnie oglądałabym to w formie pierdyliarda trwających pół godziny odcinków, lecących na Dwójce w porze Barw Nieszczęścia, z lektorem, żebym mogła jednocześnie myć naczynia po kolacji. Ot, kolejna historyja o rodzinie, która ma swoje mniejsze i większe problemy, tajemnice i inne psie smutki. To serial bardzo przyjemny w odbiorze tu i teraz, ale nie ma w nim nic szczególnego, do czego chciałoby się wracać po paru latach. Nie da się ukryć, że scenarzystom zabrakło polotu. Policzcie sobie w myślach, ileż to razy widzieliście w serialu umowę na fikcyjny związek, który doprowadza do lawiny nieporozumień. Sama widziałam ten motyw tyle razy, że zaczynam go traktować jako element tureckiej (pop)kultury. Co prawda romans nie rozgrywa się wewnątrz fałszywego małżeństwa, niemniej łańcuch następstw jest taki sam jak zawsze - totalny chaos i brnięcie w kłamstwa, co sprawia, że z odcinka na odcinek coraz trudniej się to wszystko ogląda i mam podejrzenia, że im dłużej ta produkcja będzie ciągnięta na siłę, tym gorzej wypadnie w ogólnym rozrachunku, gdy już się zakończy. 

Ale nie mówmy o tym, co będzie, a pomówmy o tym, co jest. Mocnym punktem można nazwać dobór piosenek, bo o ile oryginalna ścieżka dźwiękowa nie jest jakaś nadzwyczajna, to piosenki wykorzystane w serialu już tak. Spodobają się one zarówno wielbicielom Aydilge, która nagrała utwór przewodni, jak i wszystkim lubiącym stare tureckie przeboje. Lubię takie odkurzanie dawnych piosenek i włączanie ich do współczesnych historii. Dzięki temu mamy okazję poznać prawdziwe perły tureckiej muzyki rozrywkowej sprzed dziesięcioleci, jak chociażby utwór Her Şey Seninle Güzel w wykonaniu Zerrin Özer.

W swoich rolach fajnie odnaleźli się Nilay Deniz, Ezgi Şenler, Yiğit Kirazcı i Furkan Andıç. Ten ostatni gra tu tak, jakby w końcu dali mu rolę pod jego prawdziwą osobowość. Widziałam go wcześniej w kilku produkcjach i według mnie to właśnie w Çatı Katı Aşk gra z największą swobodą i naturalnością, wypadając bardzo przekonująco jako uroczy bajerant i koneser starych piosenek. Z kolei Yiğitowi Kirazcı poszczęściło się, że Kanal D anulowało wcześniej serial Hizmetçiler, bo dzięki temu mógł wziąć udział w lepszym projekcie. Naprawdę lubię tego aktora, bo nawet jak gra w paździerzu, to pokazuje klasę i ma RiGCz. 

Czwórkę głównych bohaterów ogląda się naprawdę dobrze, bo rozwija się między nimi fajna przyjacielska relacja. Nikomu nie brakuje charyzmy i nie ma jednej dominującej nad resztą osobowości. Jednak jeśli idzie o rozkwit relacji romantycznych na linii Ayşen - Ateş oraz Demir - Yasemin, to brakuje temu mocy, chemii i dymu jak ze starej lokomotywy. Ale z drugiej strony może to nawet lepiej, bo im więcej namiętności, tym więcej przegiętych problemów. 

Humor tej produkcji jest zaskakująco lekki. Aż się zdziwiłam, bo wydawało mi się, że twórcy napchają tu kilogramy kiepskich gagów, a tu, o dziwo, żart stoi na niezłym poziomie. Nawet fajtłapa Şuayip nie jest tak irytujący, jak się spodziewałam. No i sami aktorzy sprawiają, że sceny humorystyczne wypadają naturalnie, a nie jak słabe skecze z polskich kabaretów. Nawet zapychaczy nie ma tu zbyt wiele. A zatem, ogólnie rzecz biorąc uznaję Çatı Katı Aşk za wyższe stany średnie. Z jednej strony wyraźnie brakuje czegoś WOW, a z drugiej to jeden z lepszych seriali komediowych, rozgrywających się gdzieś w biedniejszej dzielnicy Stambułu. Rodzina jest wyjątkowo zgodna, nie krzycząca, a bohaterowie nie są przerysowani. W moim przypadku - pozytywne rozczarowanie - i chyba będę oglądać dalej.