Ochłapy życia #1 Byłam na BTS Permission To Dance On Stage - Seoul: Live Viewing

Wyobraźcie sobie, że byłam dzisiaj na seulskim koncercie BTS. W kinie. Bycie na koncercie w kinie to trochę jak jechanie na rowerze samochodem. Brzmi dość niedorzecznie, ale muszę przyznać, że ten, kto wymyślił transmisje koncertów live w kinach, jest geniuszem. O tym, że coś takiego będzie się odbywać również w polskich kinach, dowiedziałam się najpierw z reklamy na Instagramie. Tyle że była to reklama sieci Multikino, której oddziału nie ma w pobliżu mojego miejsca zamieszkania, i niespecjalnie urządzało mnie robienie sobie wycieczki do innego miasta. Ale jakiś czas później dowiedziałam się, że live viewing będzie dostępne także w kinach sieci Helios, a takowe mam już całkiem niedaleko. Więc pomyślałam sobie: Bitch! I'm in! Byłam tam, a oto moje po-koncertowe przemyślenia i spostrzeżenia. 

Co ja tu w ogóle robię?

Choć nastroje w naszej części świata nie sprzyjają swobodnej zabawie, to ja naprawdę potrzebowałam resetu. Mój organizm, zmęczony mieleniem negatywnych myśli, od których pękała mi głowa praktycznie już od początku roku, potrzebował zastrzyku pozytywnych przeżyć, chwili totalnego oderwania od rzeczywistości. I właśnie to skłoniło mnie do kupna biletu i pójścia na tę transmisję. Mimo że znałam do tej pory zaledwie trzy piosenki z repertuaru BTS. Plus tę nagraną wespół z grupą Coldplay. Więc poszłam tam bez jakichkolwiek wyobrażeń na temat tego, jak będzie wyglądał cały występ. Z czystą kartką. I z głodem uczestniczenia w rzetelnym show. 

Zanim weszłam na salę, czułam się trochę tak, jakbym była niedzielnym kibicem, który włącza telewizor tylko wtedy, kiedy skaczą "nasi". Trochę jak oszust, trochę jak ktoś, kto nie zasługuje na to, żeby tam być, bo może moje miejsce zajęłaby osoba, która kocha ten zespół do szaleństwa, a ja go ledwie znam. Ale kiedy koncert się rozpoczął, nie oddałabym już swojego miejsca absolutnie nikomu. Dawno się tak dobrze nie czułam, a uśmiech nie schodził mi z twarzy. Żałowałam, że tak szybko się skończyło, choć występ trwał około 3 godziny. Czas upłynął mi błyskawicznie, a wręcz mogłabym zostać jeszcze na retransmisję. Humoru po koncercie nie zepsuł mi nawet paragon za paliwo. I powiem wam, że teraz to ja bym chciała ich zobaczyć tak zupełnie na żywo, na jakimś normalnym koncercie xD

You're in the ARMY now, oh-oo-oh... 

Jak już wcześniej wspominałam, znałam dotąd trzy piosenki BTS i to te najbardziej oklepane, czyli Dynamite, Butter oraz Permission To Dance. Nie wiedziałam zatem, czego tak naprawdę mam się spodziewać - słodkopierdzącego popu, muzyki tanecznej z podkręconym beatem, czy czegoś jeszcze innego. To, co usłyszałam, okazało się bardzo dobrze zbalansowaną mieszanką różnorodnych wokali, świetnych linii rapowych, momentami nieoczywistych brzmień i odpowiedniej dawki basów. Wszystkie piosenki były niesamowicie rytmiczne, a przy tym melodyjne, nie miałam nawet przez moment poczucia, że słucham jakiejś rąbanki. Czeka mnie teraz gruntowny przegląd setlisty PTD On Stage na Spotify w poszukiwaniu utworów, które szczególnie wpadły mi w ucho. 

Do tego oczywiście znakomite show na scenie. Z jednej strony sporo porywających, dopracowanych choreografii, a z drugiej równie dużo spontaniczności. Prawdę mówiąc, nigdy nie byłam na tego typu tanecznym występie. Po prostu większość wykonawców, których zazwyczaj słucham, na scenie zajmuje się graniem na instrumentach. Nie jestem zatem zbyt kompetentna, żeby się jakoś szerzej wypowiedzieć na ten temat, ale mega mi się podobało to, co działo się na scenie, plus oczywiście fajne kostiumy. Świetne były również te klipy, które wyświetlano w przerwach, podczas których członkowie zespołu wychodzili się przebrać. 

Jedyne, czego żałuję, to to, że nie rozumiałam części "stand-upowej", czyli momentów, w których chłopaki mówili coś do publiczności. W tych momentach siedziałam tam jak na tureckim kazaniu, ale nieco pociesza mnie fakt, że nie tylko ja nic nie rozumiałam, bo podejrzewam, że na sali nie znajdowało się wielu znających koreański. Zrozumiałam "cześć" i "dziękuję", musi mi to na razie wystarczyć ;)

Zobaczyłam na własne oczy fenomen i chyba w końcu zaczęłam go rozumieć. Odnoszę wrażenie, że k-popowa ekspansja na cały świat i to, że nurt ten znalazł swoich miłośników także wśród osób dojrzałych, to w dużej mierze wyraz tęsknoty za młodzieńczą radością, którą dusimy często wewnątrz siebie - chociażby przez to, że daliśmy sobie wmówić, iż w pewnym wieku pewnych rzeczy już "nie wypada". Nie wypada słuchać tego samego, co nastolatki. Nie wypada kupować sobie gadżetów związanych z ulubionym zespołem. Nie wypada dekorować ścian podobiznami idoli. Wykonawcy tacy jak BTS udowadniają, że jak najbardziej wypada robić to wszystko. Można być "dużym" i wciąż jarać się jak małe dziecko. Ich postawa wobec fanów woła: chodźcie do nas wszyscy, każdy znajdzie w naszym show cząstkę siebie. Marzy mi się świat, który tworzą na scenie członkowie BTS - świat, w którym ludzie szanują się i kochają, w którym nie istnieją żadne wyimaginowane podziały, w którym muzyka burzy bariery narodowości, języka, płci, orientacji, wieku, koloru skóry. Boli to, że nigdy takiego świata nie doczekamy. Tym bardziej więc doceniam, że możemy go sobie odrobinę uszczknąć na takich koncertach. 

Ocena ogólna

Sam koncert to zdecydowanie mocne 100/10. Zazdroszczę tym, którzy mogli uczestniczyć w tym widowisku na żywo. Transmisja w kinie to pewnie jakiś mały odsetek emocji, które fani przeżyli, będąc na stadionie w Seulu. Ale z drugiej strony to i tak dużo lepsze od oglądania klipów na YouTube. Podobało mi się do tego stopnia, że mogłabym chodzić na takie kejpopy co miesiąc. 

A sam komfort oglądania koncertu w kinie oceniam na 9/10. Ten odjęty od maxa punkt jest za to, że musiałam znosić gadanie dwóch lasek, które siedziały obok mnie (może się czepiam jak stara baba, ale trudno). Ja rozumiem, że to nie był zwykły seans kinowy, na którym powinno się milczeć, by dać innym widzom możliwość wczucia się w oglądane widowisko. I nie byłoby dla mnie niczym słabym to, gdyby ktoś nucił piosenki czy bujał się w rytm muzyki - normalna sprawa. No ale c'mon, to było ciągłe komentowanie pełnym głosem. O ile komentarze i śmichy-chichy w trakcie występów dało się znieść, bo zagłuszała je muzyka, to już słuchanie ich podczas klipów puszczanych w interwałach było dla mnie mega uciążliwe. Pod koniec to już w ogóle dziewczęta wydawały się znużone tym wszystkim. Gdy któryś z chłopaków coś mówił, to usłyszałam zniecierpliwione "niech się już streszcza". Tak że o... Ale poza tym było mi komfortowo - fotel wygodny i wyjątkowo nie zmarzłam (bo za każdym razem, kiedy jestem w kinie, strasznie mi zimno). 

*** 

Dawajcie znać w komentarzach, czy urzekła Was moja historia xD A może także byliście na live viewingu w swoim kinie? Jeśli tak, to jak Wam się podobało?