Żegnam Was czule...

Nadszedł ten moment, w którym pora zamknąć jedne drzwi, by móc otworzyć nowe. Brzmi poważnie i niepokojąco? A i owszem. Zamykam bloga. O powodach takiej decyzji i o szczegółach procesu zamknięcia (który - od razu powiem - będzie trwał długo, więc nie martwcie się, że zostaniecie osieroceni z dnia na dzień) dowiecie się z dalszej części tego tekstu. Wyciągnijcie chusteczki i lamentujcie, bowiem wiozą już wiśniową trumnę. 

Doskonale widzicie, że od dłuższego czasu moja aktywność w sieci jest naprawdę mocno ograniczona. W głowie i w wersjach roboczych wciąż są pomysły, lecz finalnie zawsze brakuje mi zapału do tego, by je zrealizować. Pora powiedzieć to wprost - wypaliłam się. Doszłam do ściany, której nie chcę przebijać głową. Wiem, że wycisnęłam z tego projektu tyle, ile mogłam. Przez lata zabawiałam was głupotkami prosto z odmętów mojego szalonego umysłu. Była to dla mnie forma ekspresji, zabawy, rozwoju w formułowaniu myśli, ale przede wszystkim pewna ucieczka od realnego świata. Bardzo potrzebowałam tej ucieczki. Blog był jedynym miejscem, w którym mogłam się schować. I w którym mogłam być sobą. Był przestrzenią, do której tylko ja miałam wstęp. I był rzeczą tylko moją, którą nie musiałam się z nikim dzielić. Nie musiałam tu z nikim rywalizować, udowadniać komuś czegoś, tłumaczyć się. Kiedy moje życie się sypało, blog był moją bezpieczną przystanią, a kontakt z wami czymś, co przynosiło mi okruszyny hormonów szczęścia. 

A teraz przyszedł taki czas, kiedy po prostu już nie potrzebuję tej ucieczki. Nie przyzwyczajam się do myśli, że tak będzie zawsze, ale w ostatnich tygodniach uzmysłowiłam sobie, że pora zamknąć ten etap i zacząć coś nowego. Wciąż chcę robić rzeczy związane z pisaniem, ale już trochę inne. Ten blog stanął w miejscu. Ludzie nie chcą czytać przydługich wywodów i doskonale to rozumiem. A mnie tkwienie w tej samej formie blokuje i uwstecznia. Nie chcę się zmuszać, pisać z poczuciem, że to mój obowiązek. Chciałabym spróbować zmierzyć się z czymś innym. Czymś, do czego wykorzystam wszystko to, czego nauczył mnie ten blog. Poza tym moja obecna praca to ciągłe czytanie, poprawianie i pisanie tekstów (i to poważnych, kumacie to?). Po kilku godzinach gapienia się w monitor już mi się zwyczajnie nie chce robić tego samego w domu. Seriali też oglądam ostatnio mniej niż kiedyś, na ten moment słucham bardzo dużo muzyki, do czego nie muszę wykorzystywać zmęczonego kompem wzroku xD Dlatego podjęłam decyzję o zamknięciu bloga. 

Co się z tym wiąże? Po pierwsze - uruchamiam tekstowe odliczanie do zamknięcia. Oznacza to, że pojawi się tu jeszcze 9 wpisów. Wśród nich znajdzie się ten nieszczęsny Zbiornik, przy którego pisaniu utknęłam jeszcze w maju, tekst za wykorzystany kupon (o filmie Niebezpieczni dżentelmeni) oraz 2 teksty za niewykorzystane kupony (te dwie osoby, które ode mnie dostały taki kupon, niech się szybko decydują, bo przepadnie okazja!). Oprócz tego jeszcze coś, co da nam w sumie 10 tekstów (bo liczymy też ten, który właśnie czytacie) na do widzenia. Myślę, że to uczciwy deal :)

Po drugie - to, że na blogu nie będą już ukazywały się nowe wpisy, nie oznacza, że zamknięty będzie również fanpage na FB. Dlatego wszystkich lajkujących mój profil proszę, by na nim pozostali, ponieważ być może to właśnie tam zacznę się bardziej udzielać. Albo przynajmniej ogłoszę na nim, jeśli postanowię zrobić coś jeszcze innego. Poza tym w przyszłym roku oglądamy Eurowizję w Szwecji, więc musimy mieć gdzie pisać komcie :) 

Mam nadzieję, że mój blog przynosił wam przez te wszystkie lata frajdę. Dziękuję, że byliście tu ze mną i że razem odkrywaliśmy różne fascynujące rzeczy. W szczególności dziękuję tym najwierniejszym fanom, którzy zaszczycali mnie swoją obecnością w komentarzach czy zostawiali choćby jakąś reakcję pod postami na fejsie. Dzięki wam poznałam mnóstwo wspaniałych serialowych światów. Wiśniowe multiwersum nie byłoby takie samo bez was. Ale zapewniam, że mimo zamknięcia tego jednego miejsca, wciąż mamy wspólnie wiele do odkrycia. I może już niebawem uda mi się zaskoczyć was czymś zupełnie niespodziewanym? Kto wie. 

Odliczanie czas zacząć...