Ateşböceği - Świetlik

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak wyglądałby spin-off Kiralık Aşk z Pamirem jako głównym bohaterem? W stacji Star TV na pewno się zastanawiali, czego efektem jest serial Ateşböceği. Spodziewałam się jechania po utartym szlaku, ale że aż tak, to nie. Niemniej miałam prawdziwy ubaw podczas oglądania i do tej pory uważam tę produkcję za jedną z fajniejszych z tego gatunku. Zapraszam w fascynującą podróż po śladach mojego serialowego déjà vu. 

- Masz iść do dentysty, bo jak nie, to spotkamy się wiesz gdzie...

- U ajerkoniaka, co?

- U adwokata, jełopie, rozumiesz?!

Świat według Kiepskich, odc. 267 Uśmiech zębiczny

Ateşböceği, zapowiedź odcinka pierwszego, kanał serialu na YouTube

Uwaga!

Tekst zawiera wyrazy powszechnie uznawane za niecenzuralne i wulgarne, gdyż tylko one pozwalają mi w pełni oddać to, co się w tym serialu odpierdala. To był pierwszy taki wyraz. Wszystkich wrażliwych lojalnie ostrzegam, jeszcze jest czas na wycofanie się. A tych, których to ostrzeżenie jeszcze bardziej zachęciło, serdecznie zapraszam do lektury.

Obejrzanych odcinków

9 oryginalnej długości z polskimi napisami

Dramatis personae

Barış - adwokat specjalizujący się w rozwodzeniu bogatych ludzi

Aslı ps. Ateşböceği (Świetlik)/Górska Lwica/Agatha Christie - młoda taksówkarka (mam nadzieję, że w taki sposób tworzy się żeńską formę tego zawodu), która po śmierci taty musiała zrezygnować z marzeń o studiach prawniczych i wsiąść za kierownicę, żeby wspierać finansowo swoją rodzinę

Teo - dotychczasowy kierowca Barışa i jego detektyw, ma chłop głowę na karku

Gül - przyjaciółka Aslı, ma osiedlowy warzywniak 

İlayda - koleżanka Barışa po fachu, a wkrótce jego wspólniczka, przykład na to, że można być wykształconym, a jednocześnie głupim jak but, wstrętna zołza, karierowiczka i manipulantka, łasi się do Barışa i robi wszystko, żeby go oderwać od Aslı

Sıdıka - asystentka İlaydy o aparycji hieny, razem z İlaydą są jak Pinky i Mózg, tylko nie wiadomo, kto jest kim

Cahide - ciotka Barışa, której strasznie zależy na tym, żeby go sparować z İlaydą

Handan - druga ciotka Barışa, nie znosi İlaydy, bo była adwokatką jej byłego męża, nadopiekuńcza matka Hakana, prawdopodobnie karmiła go piersią do piętnastego roku życia

Hakan - kuzyn Barışa i rozpieszczony syn Handan, co tu dużo mówić - debil, przez którego jest 90% dramy w tym serialu

Neşe - matka Aslı, strasznie nerwowa, ledwo toleruje Barbo i stale próbuje go przegonić z kolejki do Arzu, która niestety go kocha; ma problem z tym, że Aslı jeździ samochodem

Metin - starszy brat Aslı, łagodny z charakteru, wygrzebujący się z letargu po śmierci żony i wypadku córki, wygląda tak staro, że w pierwszym momencie myślałam, że to ojciec Aslı, a nie jej brat

Arzu - siostra Aslı, czasem ją kryje przed matką

Barbaros - brat Gül, ugania się za Arzu

Çiçek - bratanica Aslı, pseudonim Pszczółka, w wyniku wypadku straciła sprawność w nogach

Şirin - sekretarka w kancelarii Barışa o nieco infantylnym stylu i z różowymi kosmykami we włosach, ale poza tym dziewczyna do rany przyłóż

O czym to w ogóle jest?

Barış Buka jest gwiazdą palestry i adwokatem od rozwodów, na którego chyba nie byłoby stać Halinkę Kiepską. Można było się spodziewać nadętego bufona, ale na szczęście to jeden z tych "spoko-adwokatów". Ma chłop problem, bo któregoś razu pewien wkurzony mafiozo wysłał mu mmsa z filmem, na którym widać, jak ktoś potrąca dziewczynkę autem. Okazuje się, że to był samochód należący do Barışa, ale nie on wtedy prowadził, bo chwilę wcześniej oddał wóz swojemu kuzynowi. I jest teraz przypał, bo młody był tamtego dnia tak spizgany, że nie pamięta, co się wtedy wydarzyło. Aby kompromitujące nagranie nie zaszkodziło prawnikowi, ten postanawia natychmiast dowiedzieć się, co naprawdę zaszło, czy samochód faktycznie prowadził Hakan, czy ktoś mu to auto ukradł i dokonał w tym czasie przestępstwa. 

Z drugiej strony mamy niejaką Aslı, młodą dziewczynę, która jeździ taksówką, czym wzbudza w jednych podziw, a w innych niechęć. Tak się składa, że jest ona ciotką potrąconej dziewczynki. I to właśnie ją pierwszą poznaje Teo, gdy na zlecenie Barışa odnajduje dziewczynkę i jej rodzinę. Potem adwokat i jego detektyw ustalają, że skoro Aslı węszy wokół sprawy, to lepiej mieć ją na oku. W tym celu taksówkarka dostaje propozycję pracy jako osobisty szofer Barışa. Wcześniej jednak Aslı wiezie go swoją taksą i mają po drodze mnóstwo przygód, z grożeniem przez nią łomem włącznie. Generalnie ona dobrze jeździ, ale jest trochę szurnięta, a na dodatek ma pretensje o to, że adwokat chciał zabłysnąć dżentelmeństwem. W każdym razie finalnie dochodzi do zawarcia umowy na okres próbny. Ona, nie wiedząc, co się święci, prosi swojego nowego szefa o to, czy nie mógłby pomóc jej w odnalezieniu człowieka, który wyrządził krzywdę jej bratanicy. On oczywiście doskonale wie, kto to zrobił (a raczej początkowo ma przypuszczenie, no bo teoretycznie jeszcze nie wie jeszcze, czy to był faktycznie Hakan), więc musi udawać przy niej głupiego. 

I generalnie cały ambaras jest w tym, że ona zaczyna mu się coraz bardziej podobać, ale zamiast ruszyć do ataku, on nie może wyjawić jej prawdy o wypadku, przynajmniej do momentu, aż upewni się, kto siedział wtedy za kółkiem. Póki ma nadzieję na to, że to nie Hakan, wszystko idzie całkiem nieźle, ale drama zaczyna się, gdy jest już pewne, iż to faktycznie ten niedorobiony kuzyn adwokata potrącił małą. Wtedy Barış postanawia odsunąć od siebie coraz bardziej zaangażowaną Aslı, co jednak nie do końca wychodzi. 

Poza tym wszystkim są jeszcze następujące wątki: z dwoma wstrętnymi babiszonami w kancelarii Barışa, w którym jeden babiszon próbuje uwieść adwokata, a drugi babiszon pomaga w tym temu pierwszemu oraz leci na Hakana. Z rodzinką Aslı, z matką-krzykaczką na czele, która najchętniej widziałaby Aslı przy biurku, więc ta udaje, że jej praca wcale nie polega na wożeniu szefa samochodem. Z siostrą Aslı, za którą lata jakiś nieudacznik. Z bratem Aslı, który jest przetyrany przez życie, co widać. W końcu jest też wątek przyjaciółki i sąsiadki Aslı, która zakochuje się w Teo, ale na szczęście u tej pary wszystko postępuje jak trzeba. 

Mały quiz

Zapraszam do wzięcia udziału w takim małym teleturnieju, w którym ja wam przytaczam kilka sytuacji ze Świetlika, a wy w myślach przytoczycie sobie analogiczne sceny z Miłości na wynajem.

1. Ona jest lekko szalona i czasem potrafi zareagować na coś w nieprzewidywalny sposób. On z kolei jest tym statecznym (żeby nie powiedzieć nudnym) i obytym w świecie człowiekiem. 

2. Ona do niego stale Barış Bey to, Barış Bey tamto; zdarza jej się, że pieprzy coś od rzeczy w oszołomieniu. 

3. On aż się trzęsie z zazdrości, gdy ją widzi rozbawioną w towarzystwie kolegi, ale przecież się nie przyzna, a zamiast tego strzela fochy.

4. Raz ona na niego patrzy maślanymi oczkami, raz on na nią.

5. Ona niby rzuca pracę, ale oderwać się od niego nie może. Albo on ją wyrzuca, ale z tym samym skutkiem. 

6. Na skutek działań osób trzecich (czyt. wrednej małpy, która zagięła parol na B.) on jej przez chwilę nie wierzy i się wścieka.

7. Jedno z nich zataja przed drugą osobą coś bardzo istotnego i milczy dalej, chociaż okazji do wyjawienia prawdy było już sporo, a na tak wczesnym etapie można oczekiwać, że ta osoba prędzej wybaczy.

8. On nie umie się wysłowić w pozycji frontalnej, tylko czai się gdzieś i sapie jej do ucha. 

9. Jakaś obca para myśli, że oni są razem. 

10. Przy basenie rozmawiają na poważne tematy. 

11. Na firmowy raut ona przychodzi w pięknej sukni, a on jest olśniony jej widokiem. Potem on ją prosi do tańca, a jego wspólniczka kiśnie z zazdrości. 

+ Pytanie bonusowe: W którym serialu (a może było ich więcej) oprócz Świetlika pojawił się motyw, w którym on uczy ją, jak się trzyma pałeczki? 

Przygoda, przygoda, każdej chwili szkoooda

Sceny, w których Aslı bawi się w bohaterkę opowiadań Agathy Christie (najprędzej w młodą pannę Marple, pozdro dla kumatych) to według mnie najlepsze sceny w całym serialu, bo choć są naprawdę kuriozalne, to jednak dają fabule mnóstwo dobrej zabawy i widać to nawet po samych aktorach, którzy najwyraźniej dobrze się w nich czują. Wątek poszukiwań tajemniczej artystki, która mogłaby pomóc w rozwiązaniu zagadki, kto do cholery prowadził samochód Barışa i potrącił Çiçek, mimo że momentami nielogiczny, naprawdę przyjemnie się ogląda. Nawet oklepane motywy, jak chociażby udawanie pary przed obcymi ludźmi, czy uwięzienie w jakimś obskurnym miejscu i czekanie na pomoc, w tym kontekście nie wyglądają przesadnie topornie. Nawet kiedy Aslı i Barış trafiają na zlot fanów grupy Edward Sharpe and the Magnetic Zeroes leśny ślub jakichś neohipisów.

Yok artık!

Ale są takie momenty, w których myślę sobie (parafrazując Annę Marię Jopek) niech ktoś zatrzyma wreszcie ten serial, bo wysiadam. Czasem odnoszę wrażenie, że któregoś razu przyszedł producent do scenarzysty i powiedział: Słuchaj no, ty wiesz, że ten Seczo to na siłownię chodzi, co? Na co scenarzysta odparł: Nic nie mów, wiem o co ci chodzi. I w ten sposób mamy naprawdę dużo scen z rozebranym (od pasa w górę, żeby nie było) Seçkinem Özdemirem. Nie żebym się na to uskarżała, ale... żeż kurwa, ile można? Zaraz powiecie, że przecież w twoim ulubionym Pokoju 309 robią to samo z Furkanem Palalı i ci nie przeszkadza, a jak chodzi o Secza, to od razu wielkie larum. Tak, widzę, że robią to samo i wierzcie mi, że tam wydaje mi się to tak samo absurdalne.

Nagroda za najbardziej żenującą scenę (do tej pory) wędruje do tej z myciem samochodu. Remake teledysku do Call me maybe, czy co? Przeanalizujmy to. Aslı wpada na pomysł, że umyje auto, chociaż moim zdaniem wygląda ono na całkiem czyste. No ale Perfekcyjną Panią Garażu nie jestem, także ok, może i jest brudne. W każdym razie wiecie, jak to wygląda w telewizji - porządna gąbka, mnóstwo piany i mokry podkoszulek. Przecież oni tam nie mają czegoś takiego jak myjnia samochodowa. Z drugiej strony mamy pana adwokata, który właśnie wylazł z basenu. Ona już ma wylać wiadro wody na auto, ale na widok zmierzającego ku niej w zwolnionym tempie Barışa, wylewa wodę na samą siebie (btw. mam identyczne wiadro, tak się chciałam pochwalić, #gadzety_z_seriali). Potem mamy cudowną wymianę zdań z podtekstem typu: pójdziemy się razem wysuszyć... mam dwie łazienki. Finalnie ona ani nie spłukała tego samochodu, ani nic. Ale w tym kolorowym świecie mydliny same spływają z karoserii, nie trzeba już polewać wodą ze szlaucha. Przeżyjmy to jeszcze raz. Ja co prawda nie bardzo chcę, ale to dla was :) 

Inna scena, która aż mnie swędzi, jak ją oglądam, to ta, w której Aslı jedzie po zachlewającego się cały dzień Barışa. Już samo to, że facet przesiedział w jednym miejscu tyle czasu i popijał, a wcale nie wyglądał na pijanego (taka mocna głowa, czy ktoś tu nie potrafi grać pijanego?) sprawia wrażenie naciąganego, ale najlepsze (a właściwie najgorsze) jest to, że Aslı poszła po niego i zostawiła samochód na włączonych światłach. Helena, chyba mam zawał! Co prawda nie wiem, jak to jest z "automatami", może światła same się gaszą, ale myśl o rozładowującym się akumulatorze wywołuje we mnie dupościsk, smutek i złe wspomnienia. 

Śmiechu nie zabrakło także przy okazji wizyty pismaków w domu adwokata. Ja Barışa nawet trochę rozumiem, że się wkurwił, jak mu kazali pozować z kodeksem karnym nad basenem. Trudno o postawienie kogoś w idiotyczniejszej sytuacji. Szkoda, że nie kazali mu jeszcze założyć togi, garnitur musiał wystarczyć. Ale to, w jaki sposób facet zareagował, to jest już normalne mistrzostwo świata. Cały wzburzony mówi mnie więcej tyle, że pierdoli już to wszystko, a następnie idzie do kuchni, otwiera lodówkę i wyciąga z niej... Ha! Kto tego nie widział, może sobie teraz myśleć, że pewnie jakieś piwko, ale nie... To było mleko! Śmiałam się z tego długo i głośno. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby w stanie totalnego wkurwienia napić się akurat zimnego mleka. Ach, najwidoczniej ciasno mam w tej głowie...

Z drugiej strony absolutnie nie przejmujcie się tym, co gadam. Bo ja jestem nienormalnym widzem. Ja, oglądając sceny w salonie u Barışa, myślę głównie o tym, jak wyglądałby lep na muchy zawieszony na tym fikuśnym żyrandolu (o ile to w ogóle jest żyrandol). Oto wizualizacja...

Tak to mniej więcej widzę...

Butla z tlenem potrzebna ASAP 

Do zalet nieposiadania telewizora o przekątnej ekranu długości 50 cali zaliczam m.in. to, że nie dałabym rady na nim oglądać Świetlika. Dlaczego? Ano dlatego, że ilość scen z użyciem wielkiego planu, czyli kadrów, na których widać same twarze bohaterów (czyli ogromna twarz na cały telewizor), to już dla mnie zbyt wiele i szczerze mówiąc czuję się z tym niekomfortowo. Wydaje mi się, że jestem zbyt blisko głównych bohaterów i chciałabym się odsunąć, ale nie bardzo mogę, a odsunięcie monitora niewiele daje. Czuję się przytłoczona, mimo że nie oglądam w trybie pełnoekranowym. Momentami mam nawet ochotę spytać czy ja wam, kurwa, nie przeszkadzam? A patrząc na to, w jak powolnym tempie rozwija się cała ta relacja, to chyba przeszkadzam bardzo. Nie pamiętam, czy w innych serialach też jest tyle zbliżeń (w sensie kadrów), czy po prostu tylko w tym tak mnie one irytują. Ale taka pewnie poetyka serialu, może jednak odsunę ten monitor troszkę dalej.  

Ocena ogólna

Naprawdę nie mogłabym nie polubić głównej bohaterki. Lubię ją i jednocześnie zazdroszczę takich umiejętności prowadzenia pojazdu. Uważam za naprawdę świetne, iż pomysłem twórców na postać Aslı było wsadzenie ją za kierownicę. Chociaż żałuję, że to poszło w kierunku takiego trochę przymusowego zawodu, kosztem marzeń o studiach, a nie świadomie obranej ścieżki i popisów prawdziwego mistrzostwa. Z przyjemnością zobaczyłabym ją nie jako szalonego podlotka, ale jako w pełni świadomą swoich umiejętności kobietę, która od samego początku prowadziłaby samochód tak, że Barışowi i innym facetom w tym serialu pospadałyby buty z wrażenia. Oglądałaby Formułę 1 w telewizji, marzyłaby o udziale w Rajdzie Dakar. A do tego mogłaby przecież dalej mieć te detektywistyczne zapędy. Przynajmniej dla mnie byłaby wtedy dużo oryginalniejsza. Ale i tak ją lubię. Może ma to związek z tym, że ja, będąc dzieckiem, chciałam w przyszłości zostać... kierowcą autobusu ;) W tamtych czasach raczej nie przyszłoby mi do głowy chcieć wozić samochodem osobowym jakichś garniturowców. 

Muszę też otwarcie przyznać, że dopiero w tym serialu przekonałam się do Seçkina Özdemira, bo choć gra w przewidywalny sposób i kunsztem aktorskim tradycyjnie nie zwalił mnie z nóg, to jednak postać mu pasuje i mogę powiedzieć, że lubię Barışa, a nawet jest mi go momentami szkoda. 

Cały serial, mimo iż wtórny i mało oryginalny, ma mnóstwo wdzięku i, co dla mnie najważniejsze, widzę w nim ogromny memogenny potencjał. I cholernie trudno jest mi dziś wystawić poziomkową ocenę, bo z jednej strony jestem w pełni świadoma jego mankamentów i kulejącej fabuły, ale z drugiej podoba mi się ten poziom absurdu, który w nim obserwuję. Przejrzałam sobie oceny paru innych rzeczy i sądzę, że sprawiedliwą według moich kryteriów oceną będą 4 poziomki i szypułka na 6 możliwych.