Bu Şehir Arkandan Gelecek - W sercu miasta

I kolejny odgrzewany kotlet przed nami (wami). Muszę pisać te chore wstępy, żeby to jako tako wyglądało na stronie głównej, więc z racji tego, że chwilowo nie wiem, co mam tu napisać, będę lać wodę, jak na maturze z polskiego, byle tylko zapełnić wolną przestrzeń słowami, co by pustej kartki nie oddawać. I hyc! Już mam gotowy wstępik, a teraz można już zacząć lekturę jednego ze starych tekstów. 

Bu Şehir Arkandan Gelecek, screen z zapowiedzi serialu, oficjalny kanał serialu na YouTube

Obejrzanych odcinków

10 oryginalnej długości z polskimi napisami

Dramatis personae

Ali - marynarz, bokser-amator z popapraną sytuacją rodzinną

Rauf, pseudonim Anne (Matka) - marynarz, pokładowy szef kuchni, człowiek, który wychował Alego 

Derin - marząca o karierze tancerki młoda kobieta, uwięziona w złotej klatce przez swoich rodziców, zakochuje się w Alim

Şahin - były mistrz boksu, zadłużony po uszy u jakichś bydlaków w garniturach, ojciec Alego

Yiğit - narzeczony Derin, bardziej niż na niej samej, zależy mu na dobrych biznesach z jej ojcem

Aslı - przyjaciółka Derin, bierze z Alim fikcyjny ślub, żeby go nie deportowali

Tekin - ojciec Derin, nieustępliwy drań

Belgin - matka Derin, typowa nowobogacka pańcia z rezydencji

Nesrin - wdowa, sąsiadka Şahina

Veysel - syn Nesrin, sympatyczny dzieciak

O czym to w ogóle jest?

Morzem płynie sobie statek, a na tym statku dwóch marynarzy walczy na piąchy, przy akompaniamencie okrzyków innych członków załogi. Zwycięzcą pojedynku, po nokautującym ciosie, zostaje Ali. On będzie naszym głównym bohaterem. 

Ali wychował się na statku. Gdy był małym chłopczykiem, widział zabójstwo swojej matki. Sam skrył się na pokładzie statku i został przygarnięty przez niejakiego Raufa. Odtąd jego domem stało się morze. 

Po wygranej walce Ali otrzymuje hajs z zakładów i mówi swemu przybranemu ojcu, że nie zamierza zwiedzać rodzinnego Stambułu, gdy już do niego dopłyną. Właśnie przez to, co stało się dwadzieścia parę lat wcześniej. Ale Rauf stara się go do tego przekonać. A ostatecznie będzie, jak będzie. Serial byłby bez sensu, gdyby Ali przesiedział cały ten czas na statku, więc zakładam, że jednak wyjdzie na stały ląd, a jak marynarz wychodzi na stały ląd, to wy już wiecie... 

Tymczasem w Stambule trwają przygotowania do ślubu pewnej młodej i bogatej damy. Ona jest z tego powodu tak szczęśliwa, że chyba zaraz rzuci się pod tramwaj. Parcie na żeniaczkę mają jej rodzice, którzy rękę swojej córki i pół królestwa oddali pewnemu dupkowi. Ona niby jest z nim z własnej nieprzymuszonej woli, ale dopadają ją poważne wątpliwości. W każdym razie matka Derin szaleje nad organizacją wesela, a sama zainteresowana (wraz z przyjaciółką) śledzi swojego narzeczonego. Okazuje się, że Yiğit to świnia. A nie, jednak nie. Gdy Derin wchodzi do pokoju hotelowego, do którego poszedł mężczyzna, spodziewa się widoku jego kochanki, prężącej się na łóżku. Tymczasem kobieta zastaje tam jakiś nieformalny szczyt G8, obowiązkowo z udziałem jakichś gości w arafatkach, pewnie ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Yiğit oczywiście się wścieka, że Derin wparowała mu na business meeting. 

Prawdziwym problemem Derin jest to, że wcale nie chce wychodzić za mąż za Yiğita. Przyjaciółka mówi jej, że to po prostu strach przed ślubem, ale to coś więcej. No wystarczy popatrzeć na tego typa i rzeczywiście perspektywa dalszego życia z nim nie wygląda najlepiej. 

Z kolei na statku Mamuśka nie ustaje w namawianiu Alego do wyjścia na ląd. Że sobie połażą po starej części Stambułu, i że ten, że tamten, będzie super. Niedługo potem Alego dopada ten typ, z którym wygrał walkę. Facet jest wściekły i w towarzystwie swoich kumpli podpala najcenniejszą rzecz, jaką Ali nosił przy sobie - zdjęcie jego matki. Karma jednak wraca błyskawicznie, ponieważ ten debil, który w pomieszczeniu pełnym beczek paliwa postanowił "bawić się" palnikiem, sam zaczyna się jarać, w znaczeniu jak najbardziej niemetaforycznym. No, kurwa, co za debil. A Ali go jeszcze ratuje, bo koledzy już dawno stamtąd spierdzielili. 

Kapitan statku strasznie się pieni za ten incydent i trudno mu się dziwić. Także Ali dostaje karę, chociaż dla niego to jak łaska z nieba - nie wolno mu będzie opuścić pokładu, gdy już dotrą do Stambułu. I gitara. 

W domu u Derin wspólny posiłek w rodzinnym gronie. Ojciec rozmawia z kimś przez telefon i wywnioskować z tego można, że on czeka na ten statek, na którym znajduje się Ali. Matka mówi, żeby stary już przestał gadać, tylko usiadł do kolacji. Mężczyzna kończy rozmowę i robi córce mały wykład o tym, jaka to ona powinna być szczęśliwa, a ta zamiast radosnego uśmiechu na twarzy ma minę jak pałąk u wiadra. 

Dobra, przyspieszmy trochę. Statek wreszcie dopływa do portu w Stambule. Ojciec Derin idzie tam dopilnować swoich interesów. Na miejsce dociera także jego wkurzona córka, którą tatuś postanowił wykreślić z listy na przesłuchanie do spektaklu baletowego. W trakcie kłótni Derin wygarnia ojcu, że całe życie ktoś decyduje za nią. Ten z kolei pokazuje jej cieśninę Bosfor i mówi, że to wszystko jest jej, więc niech nie fika. Finalnie dziewczyna wyrzuca kluczyki do samochodu, który dostała (tak jak wszystko) od starego i ucieka. 

Ali schodzi na powierzchnię, w wyniku małych manipulacji Raufa. Robi to akurat wtedy, gdy rozemocjonowana Derin odchodzi po kłótni z ojcem. Kobieta, niczym Kopciuszek, gubi pantofe... pardon, bucik baletowy, który znajduje Ali, no i już wiadomo, jak to dalej będzie. Ali, jak ten słynny Książę, postanowi odszukać swoją Księżniczkę. Kiedy już mu się to udaje, akcja między tym dwojgiem nabierze tempa, oj nabierze. On ma niby wypłynąć w morze następnego dnia, ale zbiegiem okoliczności (a raczej staraniem Raufa) musi pozostać w Stambule. Do swojego domu przygarnia go jego prawdziwy ojciec, (o tym fakcie Ali do pewnego momentu nie będzie wiedział). Dostaje od niego także pracę. Wraz z rozwojem sytuacji, Ali dowiaduje się paru interesujących rzeczy o sobie, a także zaczyna robić to, co mu wychodzi najlepiej - tłuc po ryjcu za pieniądze. Z kolei Derin postanawia iść drogą Kasi z Kogla Mogla i rzucić wszystko w cholerę, a zwłaszcza Yiğita. Ślubu nie ma, rodzice szaleją, podobnie pan młody.

Jak nietrudno się domyślić, każdego widza tego serialu spotka mnóstwo przygód, intryg i powodów do płaczu, ale nie będzie w tym wszystkim przesady. Przekonacie się także, ile powiązań jest między bohaterami W sercu miasta. Jak dla mnie jest ich tyle, że już sama nie wiem, kto jest kim dla kogo.  

Ocena ogólna

W moim subiektywnym odczuciu jest to najlepsza, po Wspaniałym Stuleciu, turecka inwestycja Telewizji Polskiej. Uważam tak, ponieważ dzięki niemu ludzie mogą wreszcie przekonać się, że w Turcji nie produkują tylko przedramatyzowanych telenowel, ale i całkiem niezłe seriale obyczajowe. Fabule Bu Şehir Arkandan Gelecek naprawdę trudno coś zarzucić, serialowi daleko do telenowelowego absurdu, patosu, ckliwości i banału, i pod wszelkimi względami jest to dobra produkcja. Na wyróżnienie zasługuje ciekawy pomysł i przede wszystkim wspaniała, subtelna ścieżka dźwiękowa, skomponowana przez naczelnego kompozytora wytwórni Ay Yapim - Toygara Işıklı. Sceny nie są przeładowane muzyką i to mi się podoba. 

Mieszane uczucia wzbudza we mnie Kerem Bürsin, czyli (dla niewtajemniczonych) odtwórca głównej roli. No bo tak - patrząc na życiorys aktora, obsadzenie w takiej roli właśnie jego było idealną decyzją, ponieważ Bürsin spędził swoje dzieciństwo w kilku różnych państwach. Któż lepiej mógłby zrozumieć i wykreować postać Alego, który jest obywatelem świata, ale nie ma swojego miejsca na ziemi, niż człowiek, który zna smak życia w rozjazdach? Co do samego warsztatu aktorskiego Bürsina, to w żadnym wypadku nie mogę go ustawiać w jednym rzędzie z Dębem Bartkiem i jabłonkami u mnie w sadzie, gdyż absolutnie nie prezentuje on drewnianych umiejętności. Ale jest pewna rzecz w jego sposobie wypowiadania kwestii. Ta maniera czyni go z jednej strony aktorem charakterystycznym, ale z drugiej momentami mnie denerwuje. A może chodzi o to, że to tak przesadnie amerykańskie, i dlatego trochę nie pasuje mi to do tureckiej ekspresji? Zresztą w Güneşi Beklerken, w którym Kerem Bürsin również wcielał się w głównego bohatera, miałam podobne dylematy. Ale powiem wam, że gdyby z taką manierą grał kto inny, to strasznie by mnie ona wkurzała, a w jego przypadku tylko lekko irytuje. Bo aktor dużo nadrabia charyzmą. 

Co do całego serialu, oceniam go bardzo pozytywnie. Jedyne, co działa na jego niekorzyść w moich oczach, to nudne wypełniacze, które spowalniają część scen. Serial oglądałoby mi się zdecydowanie lepiej, gdyby nie był w tej tradycyjnie rozwlekłej formie, a nabrał trochę tempa w formie skondensowanej. Niemniej cieszę się, że można go oglądać w polskiej telewizji, dzięki czemu więcej ludzi pozna w końcu jakieś nowe tureckie twarze, a nie stale tylko Sulejman i Szeherezada. Wystawiam ocenę bardzo dobrą z plusem, czyli 5 poziomek i szypułkę na 6 możliwych.