Fi - omówienie tak długie, że potrzeba dwóch tekstów. Część 2.

Poniższy tekst to druga część wywodu na temat pierwszego sezonu serialu Fi. Znajdują się w nim dywagacje na temat głównego bohatera, jak również przykłady naprawdę topornego lokowania produktu. 

Can Manay przy swoim idealnie uporządkowanym biurku, www.showtv.com.tr

Can Manay

Przechodzimy do najbardziej elektryzującej postaci serialu, czyli jego głównego bohatera. Mogłabym w swoim stylu napisać, że to stary paskudny gnom, i że naprawdę dziwię się, iż kobiety w serialu Fi tak lecą na tego gada. Ale pozwólcie, że rozwinę tę myśl.

Doprawdy wstrętny z niego typ. To bez wątpienia kanalia, psychopata, manipulant i hochsztapler. Jest świętą krową tureckiej telewizji, człowiekiem wręcz wielbionym przez tłumy, terapeutą wszystkich Turków i obiektem zainteresowania mediów. Jego wizerunek wydaje się być nieskazitelny, ale kto go lepiej zna, ten wie, że to tylko bardzo dobrze kreowana poza. Bo tak naprawdę ten wspaniały mężczyzna jest konkretnym kawałem skurwiela z problemami psychicznymi.

Co odróżnia go od "zwykłych" psychopatów, którzy po prostu nie radzą sobie z emocjami i własnymi zaburzeniami? Ano przede wszystkim ponadprzeciętna inteligencja. Can Manay nie bierze nic siłą. On zdobywa w wyrafinowany sposób. Jest to naprawdę chore, ale trzeba przyznać, że większe wrażenie robią zaawansowane intrygi i manipulowanie ofiarą, tak aby sama wpadła w sieć, niż złowienie jej od razu i trzymanie na łańcuchu. Chociaż tak czy inaczej, żadne przekleństwo nie odda w pełni tego, jak bardzo obrzydliwe jest to postępowanie. 

Can jest człowiekiem bezwzględnym. Liczą się dla niego tylko własne pragnienia i korzyści, po trupach dąży do celu. Nie widzi problemu w rozbijaniu związku, szperaniu w życiorysach innych ludzi po to, aby wykorzystać pozyskane w ten sposób informacje przeciw nim, szantażowaniu. Ma władzę i z niej korzysta. Szatan - kusiciel z niego. Wydobywa z Duru jej własne ambicje, które ona stara się tłumić przy Denizie. Can doskonale wie, którą strunę szarpnąć, żeby wydobyć najlepszy dźwięk. Umiejętnie podsyca w kobiecie jej pragnienie sławy, podkręca świadomość bycia kimś wyjątkowym. Duru zaczyna pękać pod naciskiem jego działań. Z jednej strony boi się i nie chce niczego zmieniać, ale z drugiej pociąga ją wielki świat, kariera, a może nawet życie u boku kogoś o wiele mniej nudnego, niż Deniz. 

Can Manay sprawia wrażenie opanowanego do bólu, albo raczej wciąż walczącego o opanowanie. Jest pedantem, jego świat musi być perfekcyjny, a każdy przedmiot ma znajdować się w odpowiednim miejscu, ułożony od linijki. Wszelka niedoskonałość budzi w Canie wstręt i irytację. Jego gesty są jak wyćwiczone, nie ma żadnych spontanicznych ruchów. Zwróćcie uwagę na to, jak Can składa obie dłonie, jak nimi porusza, podkreślając w ten sposób wagę swoich słów. 

Dość ciekawie prezentuje się też picie przez niego wody. Zwykle w serialach nikt nie pije w sposób łapczywy, tylko kończy na małym łyczku. Can Manay za każdym razem opróżnia jednym haustem całą szklankę. Nawet, kiedy pije rakı. Niby zwykła czynność, ale obserwując ją w wykonaniu Cana można dostrzec całą nerwowość tej postaci, wszystkie emocje siedzące gdzieś w środku, które próbują wydostać się na zewnątrz i tylko w tym momencie trochę im się udaje. 

Raczej nie da się go lubić, ale nie sposób odmówić mu charyzmy, która w ocenie atrakcyjności jest ważniejsza nawet od urody, toteż serialowe kobiety lgną do Cana, a panie przed ekranem uwielbiają go oglądać (choć i u jednych, i u drugich z pewnością są wyjątki). Czynnikiem mającym na to ogromny wpływ jest bez wątpienia rewelacyjny w swojej roli Ozan Güven, który po prostu ma idealną twarz do grania takich postaci. Dla mnie najważniejsze jest to, że nie robi min z cyklu maltretowany pies z łezkami w oczach. Zamiast tego wyraz jego twarzy jest surowy, przesycony wręcz pogardą dla innych ludzi i arogancją. Ale potrafi zmienić się w łagodny i jasny, niemal niewinny i pełen zachwytu, gdy myśli o Duru lub na nią patrzy. 

Skurwysyn, jednym słowem, ale ciekawy dla widza, bo trudno go do końca rozgryźć. 

Audycja zawiera lokowanie produktu

Fi poszło na całość, jeśli chodzi o product placement. I nie jest to tylko jednorazowe pokazanie paczki płatków śniadaniowych, ale totalne zakrzywienie rzeczywistości, przez które można odnieść wrażenie, iż na świecie istnieje tylko jeden producent sprzętu RTV, AGD i wszelakiej elektroniki. A jest nim Samsung. Globalny gigant zwąchał znakomitą okazję na promocję swoich produktów poprzez serial. Oto przykłady lokowania produktu, a właściwie całej marki Samsung:

- Wszyscy bohaterowie korzystają ze smartphone'ów południowokoreańskiej firmy. 

- Can Manay znajduje w gazecie reklamę najnowszego flagowca, czyli Galaxy S8 i oczywiście natychmiast postanawia go mieć, prezentując nam potem różne ciekawe funkcje tego modelu, jak np. zabezpieczenie w postaci skanowania tęczówki i rozpoznawanie w ten sposób właściciela telefonu. 

- U Deniza w domu stoi super nowoczesna lodówka Samsunga, w której podobno można tak pozmieniać ustawienia, żeby część przeznaczona na zamrażarkę także była lodówką. I jeszcze jest płyta indukcyjna. 

- Duru postanawia dorzucić coś do prania, które już się rozpoczęło. Może to zrobić, gdyż pralka Samsung ma przecież funkcję AddWash, czyli dodatkowe drzwiczki, przez które można wrzucić coś już w trakcie prania.

- Gdy Özge udało się namówić Sadıka do stworzenia jej serwisu internetowego, mężczyzna zamawia dla niej sprzęt komputerowy. Oczywiście wszystkie kompy są Samsunga. 

- Göksel chce pocieszyć jakoś Adę, zawiedzioną odrzuceniem jej nagrania. Pożycza w tym celu kartę kredytową od Deniza (naprawdę spoko nauczyciel, który pożycza kartę kredytową). Następnie zabiera na chwilę tablet (marki Samsung) jakichś dziewczyn z uczelni, wchodzi na stronę sklepu internetowego Samsunga i kupuje przez niego jakiś gadżet tej firmy. A konkretnie głośnik bezprzewodowy Sound Bottle (cena: około 300 złotych polskich). 

- Sadık spędza czas rekonwalescencji po postrzeleniu na oglądaniu małp na swoim wypasionym telewizorze Samsung QLED TV.

Także tego... Samsung, Samsung i jeszcze raz Samsung. A pisze wam to ktoś, kto tabletem Samsunga właśnie zrobił zdjęcie laptopa marki Samsung. Apple? Nie słyszałam.

Mój słynny laptop Zenon

Ale na tym nie koniec. Kolejnym na liście sponsorów tego widowiska, a właściwie sponsorem głównym jest Vodafone Red, firma telekomunikacyjna. Nikogo nie powinna więc dziwić scena, w której Sadık Murat Kolhan medytuje na środku stadionu, bo to nie jakiś tam losowo wybrany obiekt sportowy, ale Vodafone Arena, stadion Beşiktaşu Stambuł, z wyjątkowo dobrze wyeksponowaną nazwą sponsora tytularnego.

Tutaj docieramy do absurdów, które nie ominęły Fi, bo w związku z prezentacją różnych produktów na ekranie, czasem dzieją się różne dziwne rzeczy. Jak na przykład widowiskowa jazda Duru i Cana. Nakreślam sytuację: Deniz najwidoczniej nie musi sobie przedłużać męskości luksusowym autem, gdyż zamiast żółtym lamborghini, wozi się żółtym volkswagenem polo. No i jest akcja, kiedy Duru wsiada za kółko, a towarzyszy jej Can, który w pewnym momencie uznaje za stosowne zanurzyć rękę pod sukienkę kobiety. Na co ona reaguje dociśnięciem pedału gazu do dechy w poczuciu, że ten wariat na pewno przestraszy się zawrotnej prędkości, po czym gwałtownie skręca. I nie dzieje się nic. Nawet jednej, kuźwa, rysy, żadnej kolizji, wypadku, dachowania. To chyba miała być próba pokazania ludziom, że takie niby zwykłe polo, a można się nim ścigać po mieście, ale przy okazji to bardzo bezpieczny samochód. Volkswagen. Das Auto. 

Poziom Klanu i legendarnej już Smakowitej Pajdy, osiągnięto zaś z ulokowaniem ciastka Eti Browni Gold, którym Bilge zajadała się w 10 odcinku (pięknie eksponując ciastko do kamery), choć scena ta w ogóle nie była potrzebna dla rozwoju fabuły. 

Na koniec trzeba chyba jednak dodać, że gdyby nie te wszystkie placementy, serialu mogłoby w ogóle nie być, lub powstałby w zupełnie innej, mniej odważnej i nadającej się wprawdzie do telewizji, ale też i nie wyróżniającej niczym formie. Dla puhu i Ay Yapim to był eksperyment, a na eksperymenty trzeba mieć forsę. 

Muzyka i polski akcent

Poprzednio zachwalałam ścieżkę dźwiękową w tym serialu i teraz muszę się powtórzyć, gdyż moim zdaniem jest po prostu fenomenalna. Muzyka symfoniczna miesza się z elektroniką, co niekoniecznie musiało się udać, a jednak efekt finalny jest bardzo dobry. Warto dodać, że nie zawsze jest to tylko muzyka w tle, ale część fabuły, jak w przypadku muzyki w trakcie występu baletowego w pierwszym odcinku, czy spontanicznego koncertu w powstającym właśnie centrum sztuki.

Dobra, ale gdzie te polskie akcenty? Pierwszym jest oczywiście Fryderyk Chopin i jego utwory, które można usłyszeć w ścieżce dźwiękowej, jak np. Nocturne No. 20 in C sharp minor. Żeby nie było, ja nie jestem tak biegła w Chopinie. Ale razu pewnego usłyszałam w Fi pewien utwór i wiedziałam jedynie tyle, że to na 99% Chopin. 

Kto kiedykolwiek dotarł do napisów końcowych i je czytał? Bo ja tak i wiecie co? Oprócz potwierdzenia, że to na 100% był Chopin, znalazłam wśród wykonawców ścieżki dźwiękowej swojsko brzmiące nazwisko, Filip Kowalski. Okazuje się, że to urodzony w Gdańsku skrzypek, uczestnik i laureat wielu konkursów muzycznych. Obecnie Filip Kowalski znajduje się wśród muzyków tworzących projekt Ortak Sesler Çağdaş Müzik Platformu (eng. Common Sounds Contemporary Music Platform). Więcej informacji znajdziecie tutaj. 

Ocena ogólna

Puhu tv i Ay Yapim stworzyli serial na naprawdę wysokim poziomie. Jaram się nim, jak kominy na Orlenie, z powodu genialnej obsady (chyba nie ma tam kogokolwiek, kto zagrałby słabo), pięknej muzyki, dobrej realizacji od strony technicznej i przede wszystkim fabuły, która wciąga i nie powoduje torsji od nadmiaru metafor, wydumanych mniej lub bardziej problemów, świecenia klatą bez szczególnego powodu czy rozwlekłych dialogów. Brak wątków poruszających problematykę tureckiej obyczajowości czyni tę produkcję nowoczesną i uniwersalną, zrozumiałą dla widza spoza Turcji i bliskowschodniego kręgu kulturowego. Czysta rozrywka. Wiecie już, że ocena nie może być inna, niż 6 poziomek na 6 możliwych.  

Oczywiście można już zacząć psioczyć, że Wiśnia zeszła na psy jak Snoop Dogg, i pisze teraz takie peany, a porządnym serialom tylko jedną czy dwie poziomki dała, karwasz twarz. Zażalenia można wpisywać w komentarzach.