Kara Sevda - Wieczna miłość

Tak łzawo to jeszcze nie było. Naprawdę trudno mi przypomnieć sobie jakikolwiek inny serial, w którym bohaterowie wylewaliby więcej łez, niż w Wiecznej Miłości. Szczerze mówiąc, doprowadza mnie to momentami do szału. Ale tak poza tym, to mam tu kilka rzeczy do pochwalenia. Jakościowo jeden z lepszych seriali telewizyjnych ostatnich lat.

Kara Sevda, www.startv.com.tr

Obejrzanych odcinków

około 10 oryginalnej długości z polskimi napisami + przetłumaczone fragmany, tj trailery, tj zwiastuny do reszty odcinków + odcinek finałowy NA ŻYWO

Dramatis personae

Nihan - panna z dobrego domu, utalentowana portrecistka, zakochuje się w Kemalu, ale dla dobra swojej rodziny (a zwłaszcza brata) poślubia Emira

Kemal - student polibudy, następnie inżynier, pracownik kopalni, a na koniec prawa ręka właściciela kopalni, Bali Bej bez wąsów

Emir - taki młody Janusz Tracz, geniusz intryg i chorobliwie zakochany w Nihan psychopata, cierpi na manię wielkości, istnieje przypuszczenie, że ma małego

Galip - ojciec Emira i podobnie, jak w przypadku syna, kawał z niego skurwiela

Önder - ojciec Nihan, widzi, że jego córka jest nieszczęśliwa, ale nie ma jaj, żeby do końca przeciwstawić się Galipowi i Emirowi

Vildan - matka Nihan, która gniecie córkę, żeby zainteresowała się Emirem, kompletnie nie interesuje jej szczęście córki, nie widzi problemu w tym, żeby dla ratowania majątku i ocalenia syna od powiększenia średnicy odbytu o 10 cm (czyt. pobytu w więzieniu) "sprzedać" Nihan Emirowi

Ozan - brat bliźniak Nihan, mięczak i leszcz

Hüseyin - ojciec Kemala, fryzjer męski i golibroda, z wyglądu Stępień z wąsami

Tarık - brat Kemala, trochę zazdrosny o jego sukcesy, lubi mu czasem dogryźć

Zeynep - siostra Kemala, w tajemnicy przed wszystkimi kolaboruje z Nihan, a potem romansuje z Emirem

Leyla - przyjaciółka Kemala

Asu - siostrzenica Hakkıego, zakochana w Kemalu

Hakkı - szef Kemala, wuj Asu

O czym to w ogóle jest?

O tym, że ona kocha jego, ale nie może z nim być. Koniec. Tak, drugi raz z rzędu użyłam tego samego żartu.

Kemal studiuje na polibudzie i osiąga tam same celujące. Pewnego dnia wraca z biblioteki i jadąc autobusem spotyka Nihan, dla której jest to pierwszy raz w komunikacji miejskiej. Dziewczyna nie ogarnia, jak zdobyć i skasować bilet, w czym pomaga jej Kemal. Oczywiście następuje gwałtowne hamowanie, przez co nasi bohaterowie potykają się, a ich rzeczy wylatują na podłogę. Następnie obydwoje zabierają swoje fanty, przy okazji biorąc też to, co należy do tej drugiej osoby (Nihan łapie przez przypadek książkę, którą dopiero co wypożyczył Kemal). Chwilę później Kemal wskazuje Nihan wolne miejsce, gdzie dziewczyna mogłaby usiąść. Nihan siada i wyjmuje szkicownik, po czym zaczyna rysować, portret Kemala rzecz jasna. Kończy jednak tylko na oczach, a potem gdy chłopak przechodzi w inne miejsce autobusu, Nihan rysuje starszego mężczyznę. Kemal wysiada i póki co, to koniec ich znajomości. 

Nihan wraca do domu i wzbudza u rodziny grozę, przyznając się do tego, iż jechała autobusem KM Stambuł. Jej matka każe służącej od razu oddać ubrania Nihan do pralni, no bo przecież jechała z tyloma ludźmi, na bank złapała milion zarazków od tych biedaków. Gdy Nihan wysypuje na łóżko rzeczy z torby, znajduje książkę, która wypadła w autobusie Kemalowi (Germinal Emila Zoli, czytałam; wstrząsająca w swoim naturalistycznym opisie nędznej, niemal zwierzęcej egzystencji francuskich górników-wyrobników - mamy tutaj zatem małe nawiązanie do tego, czym będzie się zajmował Kemal). Zaraz potem siada przy sztalugach i znowu zaczyna szkicować. Wieczorem przychodzą do domu Nihan goście, "wujek" Galip i jego syn Emir. Matka Nihan mało nie znosi jajka, żeby tylko jej córka była miła dla Emira, choć wydaje się to trudną sztuką, gdyż Nihan wyraźnie odczuwa jawny wstręt do czarnowłosej osoby Emira. 

Mija miesiąc. Kemal wraz ze swoim kumplem łażą po galerii handlowej. W pewnym momencie Kemal zauważa swoją podobiznę na banerze informującym o wystawie prac plastycznych. Obydwaj mężczyźni idą zobaczyć z bliska, o co chodzi. Znajdują tam wśród wielu rysunków portret Kemala, podpisany przez Nihan. 

W tym samym czasie Emir szykuje oszałamiającą urodzinową niespodziankę dla Nihan, zlecając dosłownie zasypanie kobiety kwiatami i wzniosłymi słowami na liścikach. 

Wieczorem odbywa się przyjęcie urodzinowe Nihan. Główną rolę chce na nim odegrać Emir, ale Nihan totalnie go olewa. W końcu Emir nie wytrzymuje i odpycha kolesia, który tańczył z kobietą. Nihan jest wściekła, wykrzykuje mu w twarz, że jest wariatem, i że w ogóle żałuje, że go zaprosiła, po czym wsiada do samochodu i spierdziela z imprezy. Udaje się na przystań, gdzie chce wejść na swoją łódkę, ale zaplątuje się w liny i wpada do wody. Zauważa to Kemal, który dorabia sobie czyszcząc łodzie. Facet wskakuje do wody i wyławia tonącą kobietę. Przygoda kończy się szczęśliwie, chociaż Nihan jest zaniepokojona tym, że Kemal zna jej imię i wie też, że dziewczyna ma dziś urodziny. Wszystko jednak udaje się wytłumaczyć. Na przystań dociera między innymi Ozan, ale gdy Nihan go dostrzega, nakazuje Kemalowi prędko odpalić silnik, po czym wspólnie płyną w rejs nie wiadomo dokąd. Ozan i towarzysząca mu dziewczyna zauważają wprawdzie męską sylwetkę na pokładzie, ale nie wiedzą, kto to i przypuszczają, że to facet, z którym tańczyła Nihan. Na nieszczęście dla niego, Emir na poważnie bierze te przypuszczenia i facet dostaje wpierdol od wynajętych łepków. 

Tymczasem Nihan w czapce kapitana i Kemal rozmawiają sobie o życiu. On jej mówi, że chciałby poprawić warunki pracy w kopalniach, a następnie opowiada jej o swojej przyjaciółce, Leyli, która jest ponoć niesamowitą osobą. Gdy młodzi wracają na ląd, Nihan na odchodne rysuje Kemalowi palcem na dłoni znak nieskończoności. 

Na drugi dzień Nihan budzi się w swoim pokoju i od razu widzi kwiaty od Emira, co wprawia ją we wkurzenie. Jej matka przynosi kolejny bukiet i z egzaltacją czyta treść liściku, na co Nihan odpowiada, że zaraz zrzyga się na te kwiaty. Z kolei Kemal idzie zasadzić kwiatki u Leyli. Będąc na miejscu, odbiera telefon od Nihan i zaprasza ją, by dołączyła do niego i jego przyjaciółki. Dziewczyna chętnie się zgadza i przyjeżdża do Leyli. Cała trójka rozmawia sobie radośnie, lecz gdy Leyla słyszy nazwisko Nihan, coś jej jakby świta w głowie. Pod pozorem pójścia po ciasto, kobieta idzie do pokoju, wyjmuje pudełko, a z niego zdjęcie jakichś dzieci, by następnie zadać sobie pytanie czy ona (Nihan), to naprawdę ona. 

Emir z kolei szaleje, bo Nihan olewa jego telefony. W związku z tym nabiera takiego wkurwu, że gdy ojciec dziewczyny gotów jest podpisać z nim umowę, ten rezygnuje i przekłada cały ten cyrk. I cały misterny plan w pizdu. Następnie Emir rozpierdala swój gabinet. Aż przychodzi jego ojciec. Wtedy Emir zacina się jak stara płyta, że kocha Nihan, że jej chce, a ona ma na niego wywalone, i znowu, że ją kocha i jej chce, a że ona na niego patrzy jak na robaka, a on kocha tylko ją, i by ją poślubił, i że jej chce, i że ją kocha. Tatuś na to, że sam wszystko załatwi tak, że Nihan sama będzie chciała ślubu z Emirem i w ogóle, cała jej rodzina się przed nimi położy. 

Wracając jednak do Kemala i Nihan, kobieta wyznaje mężczyźnie, że szaleńczo go kocha i takie tam, sielanka trwa. Oboje robią sobie nawet identyczne tatuaże, znaki nieskończoności na nadgarstkach. Kemal otrzymuje wiadomość, że dostał pracę, i że musi wyjechać na Śląsk, bo będzie pracował na Halembie. No tak naprawdę, to nie na Halembie, ale w jakiejś kopalni gdzieś tam daleko od Stambułu. W międzyczasie jeszcze Nihan przedstawia go matce, ale ta jest zniesmaczona takim biedakiem. Jemu jest głupio, ale Nihan zapewnia go o swoich uczuciach. Potem on jej mówi o tej pracy, a ta że pojedzie razem z nim. Zaczynają się licytować, aż w końcu Kemal wierzy kobiecie, że ta naprawdę rzuci wszystko i wyjedzie w Bieszczady razem z nim, by wieść życie w warunkach lokalnej biedoty. 

Zaraz po tym, jak Nihan żegna się z Kemalem, kobieta dzwoni do Ozana, niestety jednak odbiera Emir. Mężczyzna mówi jej, żeby natychmiast przyjechała, bo jej brat nawywijał. Oczywiście wszystko jest zaplanowaną intrygą. Gdy Nihan jest już na miejscu, dowiaduje się, że jej brat zabił jakąś kobitkę. Z kolei Kemal chwali się rodzinie, że będzie się oświadczał dziewczynie, a następnego dnia rano kupuje pierścionek. Gdy jednak wyznaje Nihan, że chciałby się z nią ożenić, ta zapłakana odmawia i nie tłumacząc o co chodzi, daje mu kosza. Kemal jest załamany. Tym bardziej, gdy dowiaduje się o zaręczynach ukochanej z Emirem. Na dokładkę jeszcze do rodziny mężczyzny przychodzi matka Nihan i wygłasza pierdolamento o tym, żeby Kemal zostawił jej córkę w spokoju. Ojciec Kemala chyba ma zawał. 

Potem jest przeskok do 2014 roku. Widzimy już zarośniętego Kemala, gdy jako górnik zjeżdża na dół do kopalni. Tam dochodzi do wycieku gazu, a następnie do zawalenia się części kopalni. W telewizji trąbią. Materiał na żywo ogląda rodzina Kemala (ojciec znowu chyba ma zawał), jak również Nihan, która też wygląda, jakby miała dostać wylewu. Kemalowi jednak nic się nie dzieje, udaje mu się jeszcze uratować kogoś. Tym kimś okazuje się być właściciel kopalni. Jakiś czas później mężczyzna dziękuje Kemalowi i proponuje mu, by ten został jego partnerem życiowym biznesowym. Tym samym Kemal staje się człowiekiem sukcesu. 

Mija rok. Szef Kemala wysyła go na przetarg do Stambułu. Wśród firm, które biorą w nim udział znajduje się firma Emira. Kemala trafia szlag i rezygnuje z reprezentowania pana Hakkiego. W końcu jednak wychodzi na to, że jedzie do tego Stambułu, natruć nieco krwi swojej ex i jej mężusiowi, który jest tak nadęty, że niedługo pęknie. Nie ma pojęcia o tym, że to małżeństwo to fikcja literacka, i że po pięciu latach nadal nie doszło do konsumpcji związku. Emir ma swoje kochanice i przynajmniej tutaj trzeba mu przychwalić, że nie zmusił do niczego Nihan, choć z pewnością pali mu się w gaciach. Grozi nawet kobiecie, że gdy minie piąta rocznica ich ślubu, to już nie będzie zmiłuj, tylko jak mawiał nieodżałowany Tadeusz Kopciński laska do góry i do ataku!  Ale finalnie znowu do niczego nie dochodzi. 

W ten sposób rozpoczyna nam się pełna zakrętów droga głównych bohaterów. Nihan i Kemal znowu się spotykają i znowu iskrzy. Będzie rozgrywka dwóch samców alfa, uczucie, które nie chce zgasnąć i uczucie, które nie ma szans na wzajemność, zazdrość, gniew, zemsta, pranie po pysku, cysterna łez, a potem nawet dziecko. Wszystko, co być musi w solidnym melodramacie z posmakiem serialu sensacyjnego. 

Ocena ogólna

Cóż mogę powiedzieć? Dzieje się dużo, a nasi bohaterowie prędko stabilizacji nie osiągną. Serial składa się z dwóch sezonów. W pierwszym było 35 odcinków, a obecnie na kanale Star TV leci sezon drugi, który w założeniu też ma mieć 35 odcinków. Na ten moment wyszły 43 odcinki. Czyli pod względem ilości epizodów jest w sam raz, 35 na sezon, to nie 52, zawsze coś. #wedługwiśnikażdyserialpowinienmiećmaksymalnie10odcinków 

Przyznać muszę, że w głównych rolach obsadzono właściwych ludzi. Rzadko mi się zdarza, żebym uwierzyła w jakąś postać, a tutaj odtwórcom ról udało się stworzyć wiarygodne kreacje. Kaan Urgancıoğlu jest cholernie dobry jako niezrównoważony psychicznie czarny charakter numero uno tej produkcji. Wzbudza wstręt i żywą niechęć, a jednocześnie litość nad paskudnym charakterem rozpieszczonego dziecka, które nie dostaje tego, czego chce. Burak Özçivit jako Kemal to chodzący ideał i należałoby mu na koniec serialu postawić pomnik. A Neslihan Atagül płacze tak pięknie i tak wiarygodnie, że momentami sama mam ochotę się popłakać. Zazwyczaj w serialach zamiast prawdziwych łez mamy takie łechłechłechłech na sucho, kiedy aktorki robią płaczopodobny grymas na twarzy, sugerujący popłakiwanie. Tutaj serialowa Nihan płacze całą sobą, doprawdy lepszych łez na ekranie chyba nigdy nie widziałam. 

Podoba mi się jeszcze ścieżka dźwiękowa, bo nie jest przesadnie ckliwa, ani też przesadnie dramatyczna. Słuchanie tej muzyki nie nuży, ani nie rozprasza, idealnie podkreślając wydarzenia na ekranie. 

Przejdźmy do oceny. Co prawda nie chce mi się oglądać dalej, ale doceniam serial, głównie za to, że obsadzie chce się w ogóle grać, bo w przypadku wielu seriali odtwórcy głównych ról po prostu są na ekranie i na tym koniec. Przyznaję 5 poziomek bez szypułek na 6 możliwych. Polecam tym, którzy lubią opowieści o miłości, nienawiści, zemście i coraz bardziej popapranych powiązaniach między bohaterami. Nie polecam tym, którzy nie lubią oglądania dużej ilości łez. 

PS Dla wszystkich, którzy szukają rozmaitych tureckich seriali, wrzucam link do serwisu Poradnik TV, z którym podjęłam współpracę. Znajdziecie tu bazę tureckich seriali i rankingi tematyczne. Wystarczy, że klikniecie TUTAJ.