Seven Ne Yapmaz - Czego nie zrobisz, kochanie?

Przy tłumaczeniu tego "dzieła" trochę pomagałam, zatem wszelkie wąty, że się go czepiam, proszę schować do kieszeni, gdyż moja praca przy nim całkowicie rehabilituje mój osobisty, nie najlepszy pogląd na tę produkcję. Ostrzegam, że będę się pastwić nad głupotą, także zapnijcie pasy i w drogę, bo jedziem na wieś.

Seven Ne Yapmaz, odc. 5, www.atv.com.tr

Piejo kury, piejo, ni majo koguta.

Grzegorz Z Ciechowa

Obejrzanych odcinków 

5 oryginalnej długości z angielskimi napisami

Dramatis personae

Ozan - bogaty i zepsuty młodzieniec, mógłby napisać podręcznik "Jak być dupkiem?", czasem stara się być przyzwoity, a wychodzi różnie

Nazlı/Gizem - prosta wiejska dziewczyna oraz jej udawane miejskie alter ego

Fatma - ciotka Ozana i przybrana matka Nazlı, bezkompromisowa, ale z wielkim sercem

Arzu - przyrodnia siostra Nazlı, pomaga jej zemścić się na Ozanie

Ismet i Hikmet - synowie Fatmy, wiejskie głupki

Nurcan - przyjaciółka Nazlı

Recep - jąkający się przyjaciel Nazlı, jedzie za nią do Stambułu

Aliye - matka Ozana, lubi być królową dramatu

Orhan - ojciec Ozana, biznesmen, daje dyla już w pierwszym odcinku, zostawiając rodzinkę z długami

Zeynep - siostra Ozana

Mehmet - pracownik w firmie Ekinsoyów i przyjaciel Ozana

Sema - koleżanka Ozana, zagięła na niego parol i całe dnie spędza na obmyślaniu intryg, żeby go zdobyć

Serkan - przyjaciel Ozana, barman

O czym to w ogóle jest?

O zawracaniu dupy biednej sierotce ze wsi. Dziękuję, pozdrawiam, widzimy się za tydzień.

Dobra, powiedzmy sobie coś więcej o fabule. Ozan jest synem bogatych rodziców, zajmującym się głównie romansami. I pewnego razu wpada on do firmy swojego ojca, a zaraz za nim rozwścieczeni Japończycy. Ozan jak nic przeleciał córkę japońskiego biznesmena, który miał być partnerem biznesowym Orhana. Gość wyjmuje miecz, bo wiadomo - każdy Japończyk to albo Samuraj, albo członek Yakuzy. 

Mamy cofnięcie czasu o kilka godzin. Ojciec Ozana dogaduje się z Japończykiem w sprawie biznesów, a na koniec spotkania wpada Ozan, ubrany jak Wojciech Cejrowski, tylko w butach. Ojciec jest zawiedziony postawą syna, który ma gdzieś ciężką pracę i nie chce zajmować się przyjmowaniem gości z Dalekiego Wschodu. Ale gdy młody zauważa piękną córkę skośnookiego biznesmena, a raczej jej obłędne cycki, zmienia zdanie i zabiera całą zgraję na ostre balety. Finał odbywa się w łóżku. No i teraz mamy jasność, dlaczego Japońce chcą zabić Ozana.

Powrót do teraźniejszości. W firmie wielki skandal, stary jest tak wściekły na syna, że wysyła go na przymusowy pobyt u ciotki na wsi. Młodemu niezbyt podoba się ta perspektywa, ale jeszcze bardziej nie podoba mu się perspektywa wydziedziczenia, więc ostatecznie Ozan trafia na zabitą dechami wioskę. No dobra, wcale nie taką zabitą dechami, ale wciąż wioskę. Już pierwsze chwile w nowym środowisku sprawiają, że Ozan postanawia natychmiast uciec. Kradnie samochód, w którym ktoś nieroztropny zostawił kluczyki, i śmiga do miasta. Z naprzeciwka swoim samochodem jedzie Nazlı. Następuje wypadek, po którym Ozan lekko odlatuje. Ale nie na tyle, żeby darować sobie podrywanie nowo poznanej dziewczyny. 

Potem ona go transportuje do domu i opatruje mu rany. Wieczorem wszyscy domownicy siedzą przy wspólnym stole. Okazuje się, że Nazlı jest przybraną córką ciotki Ozana, Fatmy, więc oboje mieszkają teraz w jednym domu. Dziewczyna jest prostolinijna i ma dobre serce, ale też los nie obchodzi się z nią najlepiej. A teraz to się dopiero zacznie...

Ozan zaczyna się coraz śmielej przystawiać do Nazlı, bo mu się wydaje, że wszystkie są takie łatwe, jak tamta Japonka. Swoim nachalnym zachowaniem robi dziewczynie przypał, w wyniku którego musi się z nią ożenić, żeby Nazlı nie okryła się hańbą. Odbywa się weselicho, panna młoda czeka na pana młodego w sypialni, a ten... nagle wyjeżdża, bo mu ojciec uciekł przed lichwiarzami i matka każe Ozanowi wracać szybko do Stambułu. Dla Nazlı oznacza to jeszcze sroższy przypał i wstyd na całą wiochę. Postanawia więc zabrać swoją giwerę i jechać do metropolii za Ozanem. Ostatecznie jednak nie zabija go, lecz oddaje strzał w powietrze, następnie zgarnia ją policja, ale dzięki pomocy Fatmy oraz Arzu dziewczyna wychodzi na wolność. Do swojego domu zabiera ją Arzu, która okazuje się być jej przyrodnią siostrą, którą ich ojciec zrobił, jak już uciekł od matki Nazlı. Arzu okazuje się być miłą i dobrą kobietą, która postanawia pomóc siostrze w zemście na tym kretynie. Wymyśla plan, w którym kupuje zadłużoną firmę Ekinsoyów, zaś z Nazlı robi nową właścicielkę przedsiębiorstwa. Dziewczyna oczywiście jest właścicielką na niby, a firmę kupił ich ojciec, który siedzi gdzieś, nie wiem gdzie. Nazlı uczy się być wielkomiejską panią, co nie jest łatwe. Finalnie jednak udaje się tego dokonać. Lekkie poprawki wizerunkowe oraz odpowiedni sposób zachowania, mówienia i poruszania się sprawiają, że Nazlı wypracowuje nowe wcielenie. Po jakimś czasie pojawia się w niby swojej firmie jako Gizem. Ozan na jej widok mdleje myśląc, że to Nazlı, co jest oczywiście prawdą, ale kobietom udaje się wmówić mu tę pierwszorzędną ściemę, która będzie kontynuowana. 

Ocena ogólna

Pamiętacie jeszcze serial Burza wewnątrz mnie? Nieudany projekt stacji Star chyba podsunął ATV pomysł na recykling motywu robienia z bohatera granego przez Yusufa Çima w jajo i wkręcania mu, że jedna i ta sama kobieta to dwie różne osoby. Pomysł sam w sobie jest idiotyczny, a już jego wykonanie i przekonanie o tym, że to będzie wyglądało wiarygodnie na ekranie, zdecydowanie przekracza moją granicę żenady. Dla mnie to jest jeszcze gorsze, niż zamiany twarzy bohaterów Klanu. 

Najbardziej męczącą rzeczą w tym serialu jest ciągłe maglowanie tego samego wątku: Ozan próbuje wyznać uczucia Nazlı, ona mu wierzy, przez chwilę jest fajnie, potem on ucieka, nie mówiąc nic nikomu, potem ona chce się na nim odegrać, udaje kogoś innego, on ją znowu przekonuje, że co złego, to nie on, ona mu wierzy, on ucieka, ona chce się odegrać i udaje kogoś innego... Do tego te gagi z cyklu: Ozan vs. wieś - Ozan uciekający przed kogutem, występy Ozana przed wiejskimi kobietami w stroju Posejdona, baby śmiejące się z Ozana próbującego złapać zasięg. Wy wiecie, że mój próg żenady jest bardzo nisko i bawią mnie rzeczy naprawdę prymitywne, w tym oczywiście mój własny blog, ale tego akurat znieść nie mogę. Seven Ne Yapmaz w ogóle mnie nie bawi, nie wypoczywam przy nim, a denerwuję się, że oglądam coś, co jest absolutnie poza moim gustem. 

Przyznaję, że nie obiecywałam sobie zbyt wiele i dokładnie tyle dostałam. Ograniczone emploi Yusufa Çima nie wskazywało na to, że będę świadkiem popisu aktorskiego i jakiejś wyjątkowej kreacji, zupełnie innej, niż dotychczasowe. W sumie to nawet nie jego wina, a raczej ludzi, którzy wciąż obsadzają go w podobnych rolach. Od pierwszych minut Seven Ne Yapmaz nie mogę pozbyć się myśli, że widzę Buraka z Çilek Kokusu. Kurde, dajcie kiedyś chłopakowi rolę faceta, którego priorytetem życiowym nie będzie podrywanie dziewczyn i późniejsze dojrzewanie, a głównym atutem przestanie być czarujący uśmiech, tylko coś minimalnie trudniejszego do zagrania. 

Pochwalę za to Seren Şirince, z której będą ludzie, bo jest naprawdę utalentowaną aktorką. Co prawda wolałam ją w duecie z Berkiem Oktayem (bo Berk Oktay jest lepszym aktorem) w İlişki Durumu: Karışık, ale i w Seven Ne Yapmaz, w którym gra poniekąd podwójną rolę, jest przekonująca w obu wcieleniach. Do jasnych punktów obsadowych serialu dodam jeszcze tych dwóch głupków ze wsi, jąkałę Recepa oraz oczywiście wspaniałą Fatmę. 

Ostatnio sporo było u mnie naprawdę wysokich ocen i sama się sobie dziwię, że aż tyle rzeczy mi się podobało, ale dziś jest ten moment, w którym nie pozostaje mi nic innego, jak wystawić 2 poziomki na 6 możliwych, gdyż uważam ten serial za jeden z najsłabszych, jakie oglądałam w tym roku. Ale jeśli wam się podobało, to w komentarzach nie szczędźcie kontrargumentów i powodów, dla których uważacie Seven Ne Yapmaz za udaną produkcję.