The Protector - Obrońca

Uwaga, uwaga! Nadeszła wiekopomna chwila, w której Netflix wyprodukował swój pierwszy turecki serial. Na szczęście jest on dostępny również w polskiej bibliotece tej platformy streamingowej, dzięki czemu możemy od razu obejrzeć całość i to z gotowym tłumaczeniem. Czekałam cierpliwie, odkąd tylko pojawiły się pierwsze pogłoski na temat tego serialu. A teraz wszystko wam opowiem.

The Protector, Netflix, zdjęcie ze strony poświęconej serialowi w serwisie IMdB

Zasrańcy, nie wybrańcy.

Komputer pokładowy MATKA, Świat według Kiepskich, odc. 349 Kosmiczna Odyseja

Obejrzanych odcinków

10 na platformie Netflix (sezon pierwszy)

Dramatis personae

Hakan - zwykły, trochę nierozgarnięty chłopak, który groszem nie śmierdzi, nagle dowiaduje się, że jest wybrańcem i musi założyć jakąś koszulę, która da mu moc odporności na pociski i w ogóle

Kemal - przyjaciel przybranego ojca Hakana, oficjalnie aptekarz, nieoficjalnie strażnik pewnej tajemnicy, którą zmuszony jest wyjawić Hakanowi

Zeynep - córka Kemala, asystent na uniwersytecie, specjalistka od broni, dobrze się bije i czasem sypia z takim jednym profesorkiem

Faysal  - tajemniczy biznesmen i filantrop, ma sfinansować renowację Hagii Sofii

Leyla - asystentka Faysala, typowa zmanierowana do bólu korpolaska

Mazhar - szef ochrony Faysala, zły człowiek generalnie i zabija ludzi, i takie tam

O czym to w ogóle jest?

Jak wynika z lakonicznego opisu serialu, młody mężczyzna odkrywa swoje nietypowe supermoce, które musi poznać i opanować, by następnie ochronić dzięki nim swoje miasto i jego mieszkańców przed siłami zła. No oryginalne to jak nie wiem co. Przejdźmy lepiej do szczegółów.

Młody facet budzi się w swoim barłogu, a następnie budzi swojego kumpla. Na pierwszy rzut oka widać, że obaj nie śmierdzą groszem i nie kojarzą się też z higienicznym trybem życia. Hakan i Memo snują plany otworzenia własnego interesu, na co jednak chwilowo ich nie stać, Hakan pewnie będzie męczyć o to ojca, do którego graciarni właśnie idzie. Ojciec mówi, że nie da, bo nie ma, a nawet jakby miał, to by nie dał, bo syn mu jakieś pierdoły pociska z tym śmiesznym sklepikiem. Następnie Hakan zanosi jakiejś lasce dywan do hotelu i zostaje u niej na małe bzykanko. 

W międzyczasie Faysal ląduje helikopterem na dachu Polsatu, a potem pieprzy coś pod publikę o Hagii Sofii. 

Tak naprawdę to nie był wcale dach Polsatu, tylko wieżowiec Faysala. Tam też Hakan dostarcza dywan, a wracając od "klientki" zauważa kolejkę ludzi, którzy najwyraźniej pchają się na posadę u Faysala. Ot tak koleś postanawia również się zgłosić, jednak asystentka Faysala gasi go mówiąc, że jego CV to po prostu żenada i nie kompromisuj się pan. Chwilę potem Hakan ratuje dziecko, któremu spadłoby coś na głowę, gdyby nie jego niesamowity refleks. Zajście obserwuje Faysal, który będzie potem cisnął Leylę, żeby przyjęła jednak tego gościa do pracy w ochronie. 

Po powrocie Hakana na Wielki Bazar, do graciarni jego ojca przychodzi pewna kobieta, która szuka jakiejś mitycznej koszuli. Stary mówi, że nie ma takiej, a Hakan upiera się, że w piwnicy na pewno mają takie coś. Ale ojciec brnie w zaparte, tak że głupi domyśliłby się, że rzeczona koszula nie jest na sprzedaż. Hakan tego jednak nie kapuje, no bo wizja pieniążków go zaślepia. W każdym razie ojciec mówi hayir. Za chwilę przychodzi kumpel Hakana i mówi, że przegrał ich forsę za cały miesiąc. Ojciec mówi, że przecież Memo to debil, a Hakan drugi głupi, że dał się w to wpakować. Młody się obraża i rzuca na odchodne, że jego ojciec to wcale nie jego ojciec. 

Memo i Hakan idą do baru, a po paru piwkach decydują się zejść do piwnicy szukać koszuli. Gdy ją znajdują, dzwonią do tej babki, co im oferowała duży hajs. Spotykają się w jakiejś knajpie, w ostatniej chwili przychodzi tam również stary Hakana. No i zaczyna się strzelanina, w której postrzelony zostaje staruszek. Hakanowi z ojcem (i koszulą) udaje się uciec, Memo zostaje porwany na tortury, ale nie wydaje swojego przyjaciela. Hakan, zgodnie z życzeniem umierającego starego, zawozi go do jakiejś apteki. Tam okazuje się, że apteka to tylko przykrywka dla jakiejś ukrytej "komnaty". Ojciec Hakana umiera, ale przed tym upoważnia swojego przyjaciela i jego córkę do wyjawienia Hakanowi prawdy o jego pochodzeniu i przeznaczeniu. Niedowiarek zakłada koszulę, a ta nagle zrasta się z jego ciałem, zostawia na skórze tatuaż i, co najważniejsze, czyni go odpornym na ciosy i pociski. Kulka, którą Zeynep wycelowała w czoło mężczyzny odbija się od niego. 

Hakan reaguje na te rewelacje mieszanką złości, zdumienia i niedowierzania, co skutkuje potężnym rzyganiem. No a potem to już sami wiecie: trening superbohatera, poznanie przeciwnika, szukanie artefaktów, romanse, popisywanie się i wszystko to, co zawsze jest w serialach i filmach o superbohaterach. 

Ocena ogólna

The Protector to w moim subiektywnym odczuciu klasyczne origin story, w ostatnich latach schemat mocno eksploatowany jeśli chodzi o filmy czy seriale o superbohaterach, głównie tych znanych z kart komiksów Marvela i DC, ale nie tylko, bo nawet z legendy o Robin Hoodzie zrobili ostatnio film w rodzaju origin story (Robin Hood: Początek). W The Protector przedstawiono okoliczności, w których przeciętny facet staje się posiadaczem nadludzkich mocy, które z jednej strony czynią go wybrańcem i superbohaterem, a z drugiej wiążą się z ciągłymi problemami i koniecznością zajmowania się sprawami, o których się fizjologom nie śniło. Hakan przechodzi przez typowe etapy rozwoju superbohatera. Najpierw traci najważniejszego człowieka w swoim życiu (przybranego ojca), a chęć jego pomszczenia jest jednym z czynników motywujących go do podjęcia walki z przeciwnikiem, który pojawia się w jego życiu nie wiadomo skąd. Po założeniu prastarej koszuli Hakan niejako zrasta się z nią i staje się Obrońcą. A to dopiero początek, gdyż wraz z nowo poznanymi sojusznikami - Lojalnymi, musi odnaleźć jakieś inne artefakty, niezbędne do tego, aby pokonać Nieśmiertelnego, dążącego do objęcia władzy nad światem. 

No i właśnie przyszła pora powiedzieć coś o tym skakaniu za magicznymi przedmiotami. Pierścień, klejnot, sztylet, jakaś stara koszula, szukanie wskazówek ukrytych w architekturze Stambułu? Co to, kurwa, jest? Kolejna powieść Dana Browna? Jakaś bajeczka dla dzieciaków? Wiem, że wiele osób kręciło z niesmakiem głowami już przy pierwszych pogłoskach o powstaniu serialu. I trzeba powiedzieć to wprost - to nie jest serial dla każdego. The Protector, po innych serialach wyprodukowanych dla tureckich platform streamingowych, jeszcze mocniej zakreśla linię dzielącą produkcje internetowe od telewizyjnych. Tutaj nie ma wyolbrzymień, przesadnej dramaturgii, tych wiecznie jęczących i pokrzykujących bab, ani też absurdalnego przerysowania świata przedstawionego. Są za to piękne zdjęcia Stambułu, a bohaterowie żyją normalnym życiem. Bez przypału chodzą na piwo, jarają fajki i zioło, nie zwlekają z pocałunkami, tylko od razu biorą się do roboty, if you know what I mean. Takich produkcji też nam trzeba. Tym bardziej, że są one przemyślane całościowo i sezon kręci się za jednym razem, a nie z tygodnia na tydzień i z modyfikacjami wątków w zależności od poziomu oglądalności. 

Tym, czego najbardziej się obawiałam, była kwestia powagi całego tego widowiska. Bałam się, że jego twórcy przedstawią patetyczną opowieść o człowieku - pomniku, wypchaną złotymi myślami poszczególnych bohaterów, artefaktami wyglądającymi jak gadżety z Flying Tigera, a cały serial będzie banalny i przewidywalny. Tymczasem Turkom udało się stworzyć trzymający w napięciu serial superbohaterski z elementami fantasy, który po pierwsze fabularnie trzyma się kupy, a po drugie jest lekki i nakręcony bez zadęcia. Nie brakuje emocjonujących scen, zwrotów akcji, mniejszych i większych bitek oraz strzelania i seksu w odpowiednich proporcjach, a co najważniejsze w The Protector znajdziecie mnóstwo niewymuszonego humoru, doskonale rozładowującego stopniowo gęstniejącą atmosferę. Do tego serial nie jest ani przesadnie dramatyczny, ani absurdalnie komediowy, a to problem większości seriali telewizyjnych. Lekkości serialowi dodaje również ścieżka dźwiękowa z perfekcyjnym doborem utworów. 

Ten serial dosłownie płynie po oceanie charyzmy Çağataya Ulusoya. O, jaki on jest dobry jako Hakan... Wydawać by się mogło, że rola jakiegoś tam gościa, który zakłada stare szmacisko i przez to nagle staje się kuloodporny, nie jest szczególnie wymagająca i ambitna, a jednak muszę wam powiedzieć, że i do takich wcieleń potrzeba kogoś z autentycznym talentem, a nie tylko wyglądem. Nie wyobrażam sobie, żeby głównego bohatera mógł zagrać ktokolwiek inny. Gdy przeglądam sobie w głowie najpopularniejszych obecnie tureckich przereklamowanych amantów z telewizji, to żaden z nich nie nadawałby się do tego typu roli. Ulusoy błyszczy w praktycznie każdej scenie. Aktor ma tak plastyczną twarz, że każdą emocję potrafi oddać w maksymalnie wiarygodny i naturalny sposób. Jestem powalona tym, jak doskonale odnalazł się w skórze Hakana, czyniąc jego postać barwną, wielowymiarową i szalenie atrakcyjną (przez co dorównał mojemu ulubienemu Charliemu Coxowi w roli Daredevila), a przecież mogło się skończyć jak z Keremem Bürsinem w Yaşamayanlar, czyli żałosnym teatrzykiem. Ulusoy świetnie wypada w parze z kapitalną Hazar Ergüçlü i potrafi wybrnąć z każdej drętwoty, zwłaszcza gdy chodzi o sceny z Ayçą Ayşin Turan, będącą dla mnie najsłabszym ogniwem w obsadzie. 

A gdyby ktoś pytał o Okana Yalabika, to jest on jak zwykle bardzo dobry. 

Ponieważ lubię tego typu historie, serial przypadł mi do gustu i oceniam go na bezapelacyjne 6 poziomek na 6 możliwych. Nie jest to jakieś wybitne dzieło, ale w swoim gatunku nie odbiega od zachodnich produkcji tego typu, a wręcz jest lepszy od wielu z nich, chociażby od Iron Fista. Jak na turecki debiut na platformie Netflix wyszło naprawdę przyzwoicie. Mam nadzieję, że nie to ostatnia netflixowa produkcja made in Turkey i czekam na kolejne. The Protector jest serialem nakręconym w zgodzie z panującymi w zachodniej popkulturze trendami, ale bez napinki, żeby było na bogato i na poważnie. Podczas oglądania miałam mnóstwo dobrej zabawy i zero myślenia olabogareta, jak tym bidulkom w serialu jest źle. Po prostu czysta rozrywka. W serwisie Netflix czeka już sezon nr 2.