Yüksek Sosyete - Klasa wyższa

Klasa Wyższa długo siedziała u mnie w jutubowej poczekalni. Nie wiedzieć czemu byłam nastawiona na "nie" jeszcze przed seansem, chyba sam tytuł mnie odstraszał. Znowu będzie o bogatych bufonach i ich wydumanych problemach, chyba szybko zakończę przygodę z tym serialem i przejdę dalej. Tymczasem gdy wreszcie kliknęłam play, wystarczyło mi dziesięć minut, aby w całości dać się pochłonąć temu ultra telenowelowemu światu, i aby absolutnie polubić głównego bohatera. W ten sposób zostałam przy Klasie Wyższej na dłużej. 

Yüksek Sosyete, odc. 16, www.puhutv.com

Obejrzanych odcinków 

WSZYSTKIE, czyli 26 odcinków oryginalnej długości z polskimi napisami 

Dramatis personae

Kerem - ogarnięty i zaradny facet, aczkolwiek wieczny służący, chce kupić kawałek pola, pobudować się i dłubać w ziemi aż do dnia, w którym odłoży łyżkę

Cansu - niewolnica luksusowego życia, siedzi w złotej klatce, chciałaby wreszcie zacząć żyć 

Mert - panicz z bogatego domu, obibok z tendencją do pajacowania, z wyglądu pasowałby na idola nastolatek z czasów prekaloryferowych, kiedy to główni bohaterowie telenowel nie musieli mieć rozbudowanych klatek piersiowych

Ece - prosta dziewczyna, lekko szurnięta, ale o złotym sercu, najlepsza przyjaciółka Cansu

Süreyya - matka Cansu, królowa śniegu, nienawidzi Cansu i nawet nie próbuje tego ukrywać

Metin - ojciec Cansu, biznesmen, liczą się dla niego tylko pieniądze, wszystkim chciałby nimi zamknąć usta

Işıl - kochanka Metina, kompletna idiotka z manią wielkości

Bedia - babka Merta, wychowywała go po śmierci jego rodziców, rządzi rodzinnym majątkiem

Ayşen i Yılmaz - rodzice Kerema, od lat pracujący u Bedii

Can - brat Cansu, jedyny (oprócz niej) porządny człowiek w tej rodzinie

Begüm - siostra Cansu, intrygantka skupiona na karierze, chciałaby wziąć firmę ojca w obroty, ale stary totalnie ją olewa

Ercan - dziwak, postać, która jest w tym serialu chyba tylko po to, żeby na chwilę rozśmieszyć widza, zanim będzie płakał

Levent - późniejszy ukochany Süreyyi, dostanie nawet po ryju od jej męża za tę miłość

O czym to w ogóle jest?

Zaczyna się standardowo. Na samym początku mamy mały monolog głównego bohatera, którego jednocześnie obserwujemy w trakcie wykonywanych przez niego czynności. Najpierw można odnieść wrażenie, że Kerem należy do tytułowej klasy wyższej, ale mężczyzna szybko wyprowadza nas z błędu. Kerem wprawdzie od dzieciństwa ma styczność z bogaczami, ale sam jest synem ogrodnika i gosposi. Nosi garnitury, zajmuje się poważnymi interesami, ale tak naprawdę ma ochotę uciec od życia, w którym wciąż czuje się czyimś służącym. Kiedy przyjeżdża do domu (który nawet nie jest własnością jego rodziny) natychmiast pozbywa się marynarki i pomaga ojcu grzebać w ziemi przy kwiatkach. Informuje go, że znalazł już kogoś na swoje miejsce w firmie, i że kończy z tym wszystkim, a chce zacząć żyć tak, jak to sobie wymarzył. 

Potem poznajemy Cansu, która na pierwszy rzut oka może się wydawać jedną z tych zmanierowanych bogatych laseczek, co to wszyscy wokół nich skaczą, a tej i tak źle. Obserwujemy, jak spece od wizerunku robią ją na bóstwo, a ona nawet nie zwraca na nich uwagi, gdyż całą poświęca czytanej przez siebie książce. Ale za chwilę zobaczymy scenę, która powie nam dokładnie wszystko na temat tego, jak wygląda życie jej rodziny, i jak ona sama czuje się w niej nieszczęśliwa. Rodzina Koranów urządza w swojej wypasionej willi rodzinną sesję zdjęciową, w stylu tych: patrz hołoto, jaką jesteśmy wspaniałą familią. Od samego rana trwają gorączkowe przygotowania, aby wszystko wyglądało perfekcyjnie. Pani domu wydała wcześniej rozporządzenie, że wszyscy mają się ubrać na czarno i chuj ją strzela, kiedy widzi Cansu, która nie zastosowała się do poleceń, zakładając białą sukienkę. A zaraz potem każe córce wypierdalać z kanapy, bo to jej miejsce. Ponadto Süreyya przynosi swoje cenne wazony z kwiatami, żeby zdjęcie było jeszcze bardziej okazałe i doskonałe. Cansu nie ma za bardzo gdzie się podziać, więc siada na kanciku kanapy, a gdy z niej wstaje, niestety rozbija te wspaniałe kryształy matki. Süreyya chyba ma zawał i patrzy na córkę, jak na zgniłe mięso. Wszystko na temat. Dla Süreyyi ważniejsze są jakieś wazony, niż własna córka. 

Wracamy do Kerema. Mężczyzna jedzie na lotnisko, aby odebrać z niego Merta, panicza i spadkobiercę majątku Calhanów, ale też swojego przyjaciela. To jest taka przyjaźń, że niby wszystko super, ale czasem jednak wyłazi na wierzch, że Mert traktuje Kerema trochę jak służącego.

Bedia, babka Merta, postanawia dobrze ożenić swojego wnusia. Podobnie Süreyya chce się pozbyć młodszej córki i wydać ją za mąż za kogoś z ich klasy społecznej. Kobiety dogadują się i umawiają swoje pociechy na randkę, z czego w ogóle nie są zadowoleni sami zainteresowani. Mert próbuje się wywinąć tym, że wkręca we wszystko Kerema. Kerem nie chce się zgodzić na udawanie Merta przed obcą dziewczyną, ale ostatecznie przystaje na prośbę przyjaciela wierząc, że to już może ostatnia paróweczka przysługa. Cansu z kolei, mimo że w domu wyszykowana na glanc przez wizażystów, przebiera się po drodze w tandetne łachy, żeby tylko nie spodobać się Mertowi. 

Kerem dociera na miejsce spotkania. Na parkingu widzi Cansu po raz pierwszy, gdy ta czochra swoje włosy. Nie wie, że ona to ona i idzie do restauracji. Tam obsługuje go jakaś mało rozgarnięta kelnerka, która bardziej niż klientelą, najwyraźniej zajmuje się wysyłaniem komuś przez telefon swoich nagich fotek spod prysznica. Kerem zwraca jej uwagę, czego świadkiem jest Cansu. Dziewczyna od razu wyrabia sobie złe zdanie o mężczyźnie i wychodzi, zanim na dobre weszła. Nie widzi zatem całej rozmowy, w której Kerem tłumaczy kelnerce, iż swoim zachowaniem szkodzi tylko sobie, a kierownik patrzy. Cansu jednak jest przekonana o tym, jaki z tego Merta bufon i cham. 

Podczas botoksowania u doktora Gojdzia, Süreyya znajduje chwilę czasu, żeby zadzwonić do córki, czy już przypadkiem nie są z Mertem narzeczeństwem. Cansu ściemnia, że wszystko idzie dobrze. W trakcie rozmowy dziewczyna przysiada w jakiejś kafejce, w której do kawy dodają wróżenie gratis. Podchodzi do niej wróżka i w trymiga, niczym wróżbita Maciej, mówi o Cansu wszystko, jak jest. Następnie kobieta wróży jej z ręki i przepowiada wielką miłość z człowiekiem, który nie będzie z jej klasy społecznej, ale za to będzie ją szczerze kochał. Cansu chce wiedzieć, gdzie znaleźć tego typa, na co wróżka mówi, że dziewczyna musi najpierw znaleźć miejsce, do którego naprawdę będzie należeć. Tam gdzie będą dobrzy ludzie, tam będzie na nią czekał i ten książę z bajki. 

Pozostaje zatem znaleźć to miejsce. Cansu rusza w miasto, a jej strój sugerujący zawód bułgarskiej grzybiarki budzi uśmieszki mijających ją ludzi. Dziewczyna raz po raz trafia na ulotki Olivy - ekskluzywnych delikatesów dla bogatych bubków. Po jakimś czasie orientuje się, że to może właśnie to miejsce jest tym, o którym mówiła wróżka. Cansu postanawia tam iść. 

Mert udaje się do firmy swojej babki, licząc na ważne stanowisko. Tymczasem Bedia przydziela mu zadanie polegające na zarządzaniu... Olivą. On jest niezadowolony, ale babka tłumaczy mu, że powinien zasłużyć sobie na szacunek, dlatego też jeśli uda mu się dobrze wywiązywać się z szefowskich obowiązków w Olivie, przekaże mu główną firmę. 

Zaraz po spotkaniu dzwoni do niego Kerem i mówi, że Cansu nie przyszła. Dziewczyna z kolei idzie do Olivy, gdzie z miejsca zostaje zatrudniona. Dostaje fartuszek w swoim rozmiarze i już może iść zobaczyć, o co kaman w tej pracy. W szatni wyskakuje z szafki Ece, która na początku sprawia wrażenie szalonej, jednak od razu zaprzyjaźnia się z Cansu i zagaduje ją niemal na śmierć. W tym samym czasie Kerem i Mert idą na tradycyjną w tureckich serialach partyjkę koszykówki. 

Niedługo potem do Olivy przychodzi kontrola z sanepidu. Personel w popłochu, bo burdel w tym sklepie niesamowity. Ale na szczęście właśnie wtedy na miejscu jest już agent do zadań specjalnych, czyli Kerem, który widząc robiącego powoli w gacie kierownika sklepu wciela się spontanicznie w rolę dyrektora. W zręczny sposób odwraca uwagę urzędasów, zapraszając ich do sklepowej restauracji, sam zaś ogarnia chaos, motywując do pracy wszystkich pracowników. Efekt jego starań jest powalający, kierownikowi mało nie spadają spodnie z wrażenia. Sanepidowcy są zadowoleni ze standardu sklepu, a na odchodne dostają tradycyjny koszyczek wiktuałów z tego luksusowego warzywniaka. Pożar ugaszony. Po wszystkim Kerem poznaje Cansu, która wciąż myśli, że to Mert. Ten zaś przychodzi do Olivy już po wszystkim. Jest zachwycony tym, jak Kerem sobie poradził i jego podejściem do personelu. Po raz kolejny wymyśla sobie zamianę ról. Kerem miałby go udawać przez trzy miesiące i robić na jego dobre imię u babki. Kerem nie chce się zgodzić, ale ostatecznie przystaje na propozycję, tyle że na miesiąc. Mert obiecuje mu, że po tym czasie da przyjacielowi hajs na wymarzony kawałek ziemi. Kerem zgadza się tym bardziej, że wpada mu w oko Cansu, więc czemu nie. 

Postanowiłam, że tym razem nie napiszę monumentalnego streszczenia całości. Powiem wam jedynie, że kłamstwo potrwa z kilkanaście odcinków. Kerem i Mert będą lawirować, byle nie dać się przyłapać. Cansu z kolei będzie udawać biedną. Te wszystkie blagi w końcu się posypią i bez łez naszych milusińskich się nie obejdzie, a potem scenarzyści dołożą jeszcze wszystko to, co być musi, czyli intrygi, soczyste kłótnie, wątki rodzinne, śmierć i takie tam inne. Emocje nie będą zatem jak na grzybobraniu.

Kerem 

Zacznę od tego, że mam taki swój ulubiony typ bohaterów, który jest zawsze taki sam dla każdego gatunku i typu produkcji, jaką oglądam. Nie ma znaczenia więc, czy oglądam turecki serial, czy amerykański film. Jeśli postaci są obdarzone cechami, na które pozytywnie reaguję, to nie ma takiej opcji, żebym ich nie polubiła. Napisałam teraz straszny banał i oczywistość, ale jest to warte podkreślenia właśnie teraz, ponieważ jak dotąd żaden serialowy protagonista nie zaskarbił sobie mojej sympatii w równie wysokim stopniu, co Kerem w Klasie Wyższej. Co więc on takiego w sobie ma? Przeanalizujmy sobie.

1. Jest ponadprzeciętny w swojej przeciętności. Kerem nie jest gwiazdą. Nie pręży przed nami muskułów w scenach prysznicowych. Jego facjata nie lśni w zachodzącym nad Stambułem słońcu. Jedyne czym Kerem epatuje, jest tak naprawdę normalność, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Taki był np. Sinan w Miłości na Wynajem, tyle że on akurat nie był głównym bohaterem serialu. Kerem to postać, którą nie sposób nazwać ani żywym pomnikiem, ani też szurniętym ekscentrykiem. Ma za to wszelkie cechy charakteru, które czynią go wymarzonym zięciem dla każdej teściowej. 

2. Engin Öztürk umiał go zagrać. Z jednej strony mogły wyjść totalne ciepłe kluchy. Z drugiej aktorowi mogłyby się włączyć teatralne ruchy, przez które postać stałaby się kompletnie niewiarygodna. Z trzeciej Kerem mógł być postacią okropnie drętwą i nudną. Na szczęście wszystkiego tego udało się uniknąć. Dla tych, którzy znali tego aktora z grania negatywnych postaci, to dobra okazja, aby zobaczyć go w roli pozytywnego gościa. Nic mnie w nim nie wkurza, nie męczy, nie irytuje. Tak jak paru tureckich aktorów lubię i szanuję, tak mam też awersję do niektórych (nie powiem nazwisk, bo nie powinniście tego wiedzieć). Kogokolwiek by nie zagrali, ja nie jestem w stanie im uwierzyć. A Engina Öztürka uważam za na tyle utalentowanego, że potrafił obdarzyć Kerema wszystkim, czego ta postać potrzebowała, by być wiarygodną i móc zaskarbić sobie sympatię widowni.

3. Ruda broda. W końcu jakaś odmiana od bród czarnych. ;) 

A tak poza tym, to cała główna czwórka mnie kupiła. Dla mnie to najlepsza grupa przyjaciół, jaką dotąd widziałam w tureckich serialach. Mert okazał się być spoko gościem, a Cansu i Ece są wręcz rozczulające w swojej niemal siostrzanej relacji.

Süreyya

Brak słów, by opisać, jak dobrą robotę wykonała Zuhal Olcay, wcielając się w rolę Süreyyi. Nie wspominając już nawet o tym, jak ta kobieta znakomicie wygląda. Süreyya Koran wzbudza sprzeczne emocje. Przede wszystkim sprawia wrażenie kobiety zimnej jak lód, oschłej, podłej i gardzącej wszystkimi oprócz ukochanego pierworodnego syna. Jak nikt potrafi wbić Cansu szpilę tam, gdzie zaboli najbardziej. Odpycha ją od siebie, odtrąca jej miłość, oskarża o całe swoje nieszczęście, nazywa pechową dziewczyną. To jest bohaterka tak bardzo negatywna, jak tylko można sobie wyobrazić. Bolało mnie za każdym razem, gdy z taką pogardą robiła wymówki Cansu, a najbardziej wtedy, gdy zrzuciła na dziewczynę całą odpowiedzialność za to, że przez jej narodziny straciła swoją kobiecość oraz wszystkich, których kochała. Zdrady męża Süreyya zapisała na konto maleńkiej Cansu, której urodzenie zmusiło lekarzy do usunięcia kobiecie macicy. Na to samo konto kobieta zapisała także śmierć swoich rodziców, którzy wyruszyli w drogę, by pomóc córce. Cansu została obarczona winą za sprowadzenie pecha, za co Süreyya odtrąciła ją, posyłając do szkół z internatem i nie pozwalając na posiadanie przez dziewczynę udziałów w rodzinnej firmie. Robiła wszystko, byle tylko odsunąć od siebie tego pecha. A jednak Cansu mimo wszystko kocha swoją matkę, choć ta robi wszystko, by ją nienawidzić. 

Inną Süreyyę poznajemy w relacji z Canem. Widzimy matkę, dla której syn jest oczkiem w głowie. Dlatego tak trudno zrozumieć i zaakceptować to, w jaki sposób odnosi się do Cansu. Do starszej córki zresztą też, choć nie w takim stopniu. Widzimy jej autentyczną rozpacz, gdy nieoczekiwanie Can umiera. Ale wydaje mi się, że jego śmierć nie poszła na marne, bo stała się furtką do nowego rozdziału, w którym Süreyya zaczyna się zmieniać. 

Süreyya Koran jest postacią wielowymiarową. Taką, której nie sposób nie nienawidzić, ale czasem nie można jej nie żałować. Życie nie obchodziło się z nią delikatnie, a jej silny charakter kształtował się w dusznej atmosferze złotej klatki. Choć matka Cansu jest postacią drugoplanową, to jednak oglądanie jej było wręcz fascynujące. 

Ocena ogólna

Dla mnie to wprost niewiarygodne jak blisko, a jednocześnie daleko temu serialowi do telenoweli. Klasa Wyższa, jak mało który serial, spełnia wszystkie moje zaimprowizowane warunki, by być telenowelą w stylu brazylijskim. Mamy tutaj zatem wiele problemów bogatych ludzi, ich okazałą rezydencję, panią domu, która knuje intrygi i z chęcią reżyserowałaby życie swoich dzieci do upadłego, bohaterów pochodzących z różnych klas społecznych, ludzi sprzyjających ich związkowi oraz tych, którzy rzucają im kłody pod nogi, a nawet dziecko kochanki. A jednak widać w tym wszystkim przebijający skądś promyczek ironii. Serial pokazuje nam fałsz i zgniliznę moralną ludzi uważających się za lepszych tylko dlatego, że mają pieniądze. Widzimy świat, w którym ciężka praca, zaradność i mądrość nie mają znaczenia, jeśli nie jest się spadkobiercą majątku wielkiego rodu. Zaś zwykła ludzka przyzwoitość i uczucia są uznawane za słabość. Ale finalnie jesteśmy świadkami ostatecznego tryumfu prawdziwego życia nad tym luksusowym, aczkolwiek kompletnie bezwartościowym. 

Ścieżka dźwiękowa jest tak samo balansująca na granicy telenowelowego wyciskacza łez, jak i cały serial. Mało tego, powiedziałabym nawet, że muzyka w tym serialu jest trochę... bajkowa. Pełno w niej takich dźwięków, które najbardziej drętwemu dialogowi potrafiłyby nadać niesamowitą głębię. Bardzo podoba mi się motyw Cansu, ale za najpiękniejszy uważam motyw Ece i Merta. A tak w ogóle, to cały sondtrack wyjątkowo przypadł mi do gustu, bo sam w sobie jest wart posłuchania. 

Nie do końca rozumiem stację Star. Wydawało mi się, że Klasa Wyższa całkiem nieźle radziła sobie w ratingach, i że prędko się nie skończy. Tymczasem Star TV najpierw nieoczekiwanie zmieniła dzień emisji z czwartku na sobotę, a następnie ogłosiła rychły finał serialu. Ostatni odcinek wyemitowano w Turcji w naszą Wigilię, tym samym kończąc serial na dwudziestu sześciu epizodach. Z jednej strony oczywiście szkoda, zwłaszcza że zdecydowanie nie było to widowisko złe i głupie. W tej telewizji naprawdę gorsze rzeczy dostawały zielone światło na cytryliony coraz bardziej idiotycznych odcinków. Ale może właśnie dlatego, że serial skończył się tak prędko, nie doszło do fabularnej katastrofy, w której scenarzyści musieliby na żywca wymyślać coraz gorsze wątki tylko po to, żeby utrzymać uwagę widza. Tak przynajmniej od początku do końca opowieść trzyma się kupy, a liczba epizodów nie odstrasza tych, którzy jeszcze nie widzieli, a chcieliby zacząć oglądać. 

Przyznaję dziś oczywiście 6 poziomek na 6 możliwych. Za to, że bezboleśnie przeszłam przez wszystkie odcinki. Za świetnie wymyślonych i zagranych bohaterów. Za muzykę, która naprawdę mi się podobała. Za nieco baśniowy klimat i happy end z gatunku tych, które lubię najbardziej - bez sztampowej sceny ślubu, za to wszyscy spotykają się przy stole i wiadomo, że odtąd będą żyli długo i szczęśliwie.