Przeciąganie struny

Każdy z nas, którzy oglądają tureckie seriale dłuższy czas, doskonale wie, czego się po nich spodziewać. A jednak ja za każdym razem liczę na to, że właśnie TEN serial, który obecnie oglądam, będzie tym, którego fabuła będzie płynęła wartkim strumieniem, bez dłużyzn i luk w ciągu przyczynowo-skutkowym. I niemal za każdym razem znów daję się wciągnąć w tę samą zabawę twórców z widzem. Wy chyba również. 

Rozdział pierwszy - Kiedy wreszcie zobaczymy jakiś zwrot akcji?

Któż z nas nie lubi tego przeciągającego się oczekiwania na zwrot akcji... Ja wprost u w i e l b i a m. Uwielbiam, kiedy przez kilkanaście odcinków nie dzieje się absolutnie nic, co popchnęłoby fabułę choćby o jeden maleńki krok naprzód. Uwielbiam, kiedy fragmany obiecują różnie ciekawe rzeczy, a potem odcinek wygląda zupełnie inaczej. Uwielbiam, kiedy mijają te ponad dwie godziny odcinka, na koniec którego zamiast oczekiwanego twistu fabularnego dostajemy niesatysfakcjonujący, acz zmuszający do dalszego oczekiwania na "coś" finał. 

Pierwszy raz doświadczyłam tego specyficznego zjawiska przy okazji oglądania Kiralık Aşk. Dobrze, że zaczęłam oglądać ten serial, kiedy wyemitowano już większość jego odcinków, bo gdybym tak miała oglądać z tygodnia na tydzień to przeciąganie struny, to chyba bym po prostu wybuchła. Nawet podczas bingewatchingowania gryzłam paznokcie z ciekawości. A może w tym odcinku mu o wszystkim powie? Może w tym? A może w tym? Nie no, w tym na pewno mu powie. Nie powiedziała? To na bank w następnym. Powiedz mu to wreszcie! Niech ona mu to powie wreszcie, bo oszaleję! Może teraz powie... O, idealny moment na powiedzenie mu prawdy! Nie powiedziała? Aj, Defne, powiedz mu, do jasnej kurwy! I tak przez cały sezon pierwszy, trwający 52 odcinki. Mistrzostwo Świata w przeciąganiu struny.

Kiralık Aşk, odc. 54, www.startv.com.tr

Czegoś takiego nie ma nigdzie indziej. Nigdy się tak nie naczekałam na zwrot akcji, jak podczas oglądania tureckich seriali. Z jednej strony jest to cholernie frustrujące - oglądam odcinek, ten się kończy i właściwie nic się po nim nie zmieniło, nie ma żadnej znaczącej zmiany statusu, a nieraz jest wręcz cofnięcie w rozwoju sytuacji. Z drugiej zaś to ciągłe odwlekanie momentu zwrotnego jest zabiegiem bardzo absorbującym uwagę widza i umiejętnie rozłożone w czasie zaostrza apetyty ludzi przed telewizorami. Męczące, wkurzające, ryzykowne, ale w wielu przypadkach naprawdę skuteczne. Zapytajcie twórców seriali, które miały powyżej 40 odcinków. 

Rozdział drugi - Niech im ktoś pozabiera te cholerne telefony!

Jeśli cały koncept serialu polega na tym, że mamy dwoje bohaterów, w tym osobnika płci męskiej i osobnika płci żeńskiej, to mamy prawo oczekiwać, że oni ze sobą będą. Jeśli jest to dramat, to bywa różnie z happy endami, ale jeśli to szeroko rozumiana komedia romantyczna, to szanse na mutlu son wzrastają do 100%. Skoro zatem dobrze wiemy, że cokolwiek by się w międzyczasie nie działo, na sam koniec i tak będziemy oglądać naszą parkę together forever, twórcy seriali muszą podtrzymywać naszą uwagę i mieć w zanadrzu takie rzeczy, które skutecznie urozmaicą nam czas spędzany na wyczekiwaniu kissów.

Ponieważ kiss jest chyba najważniejszym elementem każdego serialu z romantyczną historią na pierwszym planie (i nikt mnie nie przekona, że jest w tureckich serialach coś ważniejszego od kissa, na drugim miejscu uplasowałabym zaś tajemnice, na trzecim udawanie kogoś/czegoś), twórcy wymyślają mnóstwo sytuacji, w których ten kiss mógłby się pojawić, ale finalnie coś psuje "wyjątkowy moment". I tak można kilka razy, ludzie niech się niecierpliwią, bo jak się niecierpliwią, to i oglądają dalej, prawda?

Znacie ten numer? Już ma do czegoś dojść, romantic styles, a tu nagle DZWONI TELEFON, no i po ptokach. Jest to tak wyświechtany motyw, że w światku scenarzystów muszą tego używać humorystycznie, bo to niemożliwe, żeby ktoś jeszcze na poważnie wykorzystywał ten element. Ale to nie jedyny sposób na anulowanie kissa. A to ktoś puka wtedy do drzwi, a to znowu ktoś wpada niezapowiedziany.

Skoro już i tak wielu z protagonistów oszukuje samych siebie, albo coś udaje, to może mogliby również uznać, że całowanie jest ważniejsze i zacząć udawać, że nie ma ich w domu, czy że nie mogą odebrać telefonu. 

Rozdział trzeci - Dlaczego oni ze sobą nie rozmawiają?

Nie może być za dobrze, bo wtedy ludzie nie chcą oglądać. To nie jest ciekawe, kiedy tym na ekranie wiedzie się dobrze. Nawet w najbardziej rozciapcianej komedyjce musi pojawić się jakaś drama, po której wszyscy odetchniemy, gdy już główni bohaterowie (w końcu) się ze sobą zejdą.

Najbardziej wkurza mnie to, że główni bohaterowie nie potrafią ze sobą szczerze rozmawiać. Wolą brnąć w blagi, niż po prostu wytłumaczyć sobie pewne sprawy. Albo z jakichś powodów nie chcą wyznać swoich uczuć i odwalają w to miejsce różne komedie. I z tego powodu nawet najmniejszy problem osiąga niebotyczne rozmiary. Himalaje absurdu to właśnie sytuacje powstałe w wyniku niedopowiedzeń.

Znikąd pojawia się twoja ex-partnerka? Ojej, co by tu zrobić? Wsadzić ją do szafy, albo upchnąć pod łóżko? Zadręczać się, że obecna partnerka się dowie, że kiedyś miałeś fifa-rafa z inną? A może lepiej po prostu opowiedzieć o tym, co było, i że to już przeszłość? Hmmm, ciekawe, co by zrobił bohater tureckiego serialu...

Dużej części problemów można byłoby uniknąć, gdyby zamiast kolejnej porcji przekomarzań i domysłów, obie strony zasiadły przy stole i ze sobą zwyczajnie porozmawiały. No ale po co? Bohaterowie tureckich seriali wolą gadać ze swoim odbiciem w lustrze, zamiast się do czegoś przyznać.

Epilog - Ofiary popularności

Ratingi zarzynają seriale. Zarzynają nie tylko te, których od początku prawie nikt nie chce oglądać. Zarzynają również te, które cieszą się dobrą oglądalnością. Mnóstwo tytułów traci na świeżości i logice, gdy stacje wykorzystują ich popularność. Niektóre seriale to historie, które spokojnie można byłoby opowiedzieć w ciągu jednego, trwającego mniej niż dwie godziny filmu pełnometrażowego, a tymczasem one ciągną się jak flaki z olejem, bo jest spora oglądalność, więc trzeba z tej popularności wycisnąć sok do ostatniej kropelki.

Zaliczam samą siebie do grona tych odbiorców, którzy nie chcą, aby ich ulubione produkcje były przedłużane w nieskończoność. Każda historia kiedyś się kończy - mam tego świadomość. Wolę, żeby serial, który lubię, skończył się po kilkunastu czy dwudziestu paru naprawdę dobrych i jeszcze w miarę logicznych odcinkach, niż po kilkudziesięciu epizodach, z czego czterdzieści to totalnie wymęczona papka. Dlatego mnie osobiście cieszy, gdy serial kończy się w granicach 20 - 30 odcinków. To rozsądna liczba. W tym czasie można ładnie rozłożyć kluczowe wydarzenia w życiu bohaterów, nie zamęczając widzów dramą i wymyślaniem głupot. 

Powiedzmy sobie szczerze, przy całej mojej sympatii dla serialu No 309 (z czego 80% to była sympatia dla Lorda Onura) uważam, że ten serial mógłby się spokojnie zamknąć po 30 odcinkach. Oszczędziliby nam wiecznych fochów Lale, jej ucieczek do matki, stopniowego zarastania twarzy Lorda Onura i jego rozmemłania. Z kolei Yüksek Sosyete, które miało "zaledwie" 26 odcinków, uważam za jeden z najlepiej zakończonych seriali, jakie oglądałam. Produkcja ta na szczęście skończyła się, zanim weszła w fazę absurdalnych rozwiązań fabularnych.

Nie twierdzę, że każdy serial, który ma liczbę odcinków przekraczającą 40, robi się głupi. W wielu przypadkach jest wręcz przeciwnie, zwłaszcza gdy chodzi o dramaty z rozbudowaną fabułą, której punktem centralnym nie jest relacja miłosna. Jakość tego typu produkcji wcale nie musi spadać wraz z numerem odcinka, gdy scenarzyści wciąż mają coś ciekawego do pokazania. Jednak produkcje lekkie, łatwe i przyjemne po prostu muszą się kiedyś skończyć. Ileż można patrzeć, jak dwoje dorosłych ludzi bawi się w podchody?

A Wy? Co sądzicie o przeciąganiu struny?