Rzeczy, których nie rozumiem w uniwersum gejowskich romansideł z Tajlandii

Oczywiście początkowo ten tekst miał wyglądać inaczej, już nie wspominając o tym, że miał być wcześniej, ale tak właśnie wygląda moje powolne odchodzenie z tego bloga. Po kilku modyfikacjach i zmianach koncepcji stanęło na tym, że będzie to pewnego rodzaju podsumowanie / luźny zbiór moich obserwacji ze świata tajskich BL-ów (tych mainstreamowych), który jest specyficzną częścią przemysłu rozrywkowego, dla niektórych z pewnością szokującą i kontrowersyjną (lubię sobie wyobrażać miny tych, co narzekają na Netflixa "bo w każdym serialu wciskają homo-wątki", na widok tego, co i w jakich ilościach kręci się w Tajlandii...), a dla mnie samej - ciekawą i wartą choćby pobieżnego poznania. 

Uniwersum gejowskich romansideł (będę używać tego określenia, ponieważ nie uważam go za pejoratywne czy obraźliwe, a w moim odczuciu w pełni oddaje to, czym są dramy BL) poznałam mniej więcej w momencie swojej największej załamki i pierwszych prób poważnej walki z tą załamką. Mówię o tym nie bez przyczyny, bowiem zaczęłam się ostatnio zastanawiać, jak bardzo antydepresanty wpływały na moją percepcję, kiedy oglądałam Cutie Pie, bo wtedy mi się podobało, natomiast teraz uważam, że chyba mnie coś uderzyło w łepek xD W każdym razie od tamtego czasu zdarzyło mi się obejrzeć jeszcze parę BL-ów, a media społecznościowe pozwoliły mi spojrzeć na nie w szerszym kontekście. BL-e są bowiem czymś więcej niż po prostu serialami, których fabuła opowiada o perypetiach osób orientacji homoseksualnej. To osobna gałąź rynku, która generuje potężne zyski poprzez kontrakty reklamowe, eventy promocyjne i inne rzeczy, zaś seriale same w sobie są jedynie punktem wyjścia - zaczepieniem widza i zwróceniem jego uwagi, tak by pozostał z bohaterami danego tytułu dłużej niż do finałowego odcinka. A w tym czasie wydał trochę pieniędzy. 

Pole swoich dzisiejszych dywagacji zawężam właśnie do tego mainstreamowego tajskiego BL, które uważam za kuriozum warte poświęcenia mu uwagi. Uważam, że w całym serialowym multiwersum jest i powinno być miejsce na gejowskie romansidła, zarówno na te, które wnoszą coś pozytywnego i skłaniającego do refleksji nawet najbardziej zaciegłego heteryka, jak i te, które są produktem mającym na celu przyciągnięcie do ekranu widzów zainteresowanych głównie scenami NC (czyt. r-u-c-h-a-n-i-e-m). Bo większa różnorodność pozwala nam dokonywać lepszych wyborów i wyraźniej dostrzegać różnice między paździerzem a czymś wartościowym. 

Nie będę więc przypierdalać się wszystkich BL-ów i punktować ich pod względem fabularnych niedociągnięć, przesłodzonych w opór ścieżek dźwiękowych czy nawet coraz odważniejszych, nieuchronnie zmierzających do poziomu "pomarańczowego youtube'a" scen rozbieranych, za to mam chęć podzielić się z wami moimi wątpliwościami co do specyficznej narośli, jaką jest cały ich komercyjny aspekt i monetyzowanie BL-ów w absolutnie wyrachowany sposób. Bo jedno gejowskie romansidło to czasem tysiąc sposobów na zarobienie kasy, a aktorzy stają się chodzącymi słupami reklamowymi, niewolnikami swojego wizerunku i - powiedzmy to wprost - produktami swoich agencji managementowych. 

Z moich obserwacji wynika, że aktorzy BL właściwie nie funkcjonują jako pojedyncze jednostki, są za to w ustalonych parach, a pary w grupach. I o ile podział na grupy jest jeszcze całkiem zrozumiały, bo w końcu wytwórnie obsadzają swoje produkcje ludźmi, którzy podpisali z nimi kontrakt. Ale już podział na pary jest jak dla mnie z leksza chory. No bo tak - zawiązuje się duo Iksiński z Igrekowskim i sobie grają razem w jakimś serialu (na tym etapie jest jeszcze normalnie). Ale potem wokół tego robi się co najmniej dziwna otoczka, a niekończące się eventy promocyjne i to, co się na nich odpierdala, wyglądają trochę jak przedłużenie fabuły, trochę jak romans w prawdziwym życiu, a trochę jak chuj wi co. I przez to pierdyliard ludzi ma potem fiksum dyrdum, że oNi Są zE SObĄ naPraWdĘ OeMDżi jaK sŁoDKo. A na tym fiksum dyrdum buduje się imperium. Iksiński i Igrekowski chodzą na kolejne eventy. Potem ich obsadzają w jakimś innym serialu. I w filmie. I w reklamie kocich smaczków. I jeszcze koncertują razem (do koncertów wrócę później). I chodzą na jeszcze więcej eventów. I tak w koło Macieju, do porzygu. Finansowo na pewno im się to opłaca. Ale ciekawa jestem, ilu z tych aktorów po powrocie do swoich domów pada na ryj ze zmęczenia - nie tyle fizycznego, co z psychicznego i emocjonalnego wyczerpania. 

A potem przychodzi taki moment, że Iksińskiemu i Igrekowskiemu kończą się kontrakty, z kontraktami zaś wygasają tak wspaniale odgrywane - również poza ekranem - uczucia. Przestają się obserwować na socialach (znak tych pojebanych czasów), pojawiają się na eventach pojedynczo, rozchodzą się na dwie strony świata, a ludzie w komentarzach lamentują, bo tyle się napisali o prawdziwej miłości, tyle narobili editów, a to wszystko teraz o kant dupy potłuc. 

Ja nie wiem, czy w XXI wieku naprawdę trzeba komuś tłumaczyć, na czym polega praca aktora? Że to, co odgrywa na scenie/ekranie, nie musi się pokrywać z rzeczywistością? Że ktoś może jednocześnie grać geja i być entuzjastą kobiet w realu? Że chemia, która działa na planie zdjęciowym, nie musi się kończyć w łóżku któregokolwiek z nich? Najwyraźniej tak, bo czytając komentarze miewam wątpliwości, czy część fanów wie, że aktor gra to, co mu napisali w scenariuszu. I że to, w jakim stopniu będziemy w stanie uwierzyć, że jest tą wymyśloną osobą, a nie samym sob, zalezy nie od tego, czy ma coś do tego drugiego aktora w realu, tylko od jego umiejętności wczucia się w postać. THIS IS ACTING! A ludzie dalej się na to nabierają, dalej shipują bez opamiętania nie tylko postaci fikcyjne, ale i prawdziwych ludzi. I to stąd się wzięła ta cała promocyjna szopka - bo ktoś wyczuł piniądz w tym, że ludziom się miesza w głowach i nie odróżniają prawdy ekranowej od zwykłego życia. Nawet się temu nie dziwię, że monetyzowanie Iksińskich i Igrekowskich dochodzi do granic absurdu. Widzowie z delulu sami sobie wyhodowali tę narośl, która czasem przerasta pierwotne dzieło. A potem płaczą, kiedy kolejny wydumany ship im się rozleci. 

Abstrahując już od tego, co napisałam wcześniej, dodam, że takie parowanie na więcej niż jedną produkcję jest po prostu nudne i monotonne. Już dawno temu, chyba nawet przy okazji turkiszy wspominałam, że nie jestem zwolennikiem ponownego obsadzania pary aktorów, która niedawno grała ze sobą w innym serialu/filmie. Nic mi do tego, ale szczerze - nie rozumiem ludzi, którzy chcą oglądać wciąż tych samych ludzi w niemal takich samych okolicznościach, tylko innym anturażu. Co jest ciekawego w ciągłym patrzeniu na te same za przeproszeniem ryje, tylko z pozmienianymi imionami? Ludzie z delulu jeszcze mocniej się przez to zafiksowują na punkcie tego jednego shipu, a potem marudzą, że im nie odpowiadają życiowi partnerzy tych aktorów, bo ta para z serialu była lepsza. I tak, macie rację - środowisko fanowskie uważam za toksyczne. Naturalnie nie całe, bo wciąż wierzę w to, że są wśród odbiorców ludzie, którzy nie postradali zmysłów, ale lektura komentarzy i świadomość liczby rozmaitych, przegiętych na maksa fanfików utwierdzają mnie w przekonaniu, że nas, normalnych, jest mniejszość. Powiedziawszy to z poczuciem wyższości, przechodzę do dalszej części wywodu.

A po chuj w ogóle są te dziwne trasy pseudo koncertowe? Dobra, wiem, źle sformułowałam to pytanie - oczywiście odpowiedź brzmi: dla pieniędzy. Ale co poza tym? Kto w ogóle wymyślił takie coś, żeby w ramach promocji serialu zgarniać wszystkich ziomków z głównej obsady, poprzebierać ich w jakieś szmatki (które czasem wyglądają jak z sexshopu, takie są fakty) i kazać im śpiewać i tańczyć na scenie, choć tak po prawdzie to oni wcale nie są w tym szczególnie dobrzy (poza jakimiś wyjątkami typu Jeff Satur czy NuNew). Z jednej strony brzmi to jak opis Eurowizji, a my przecież uwielbiamy ten kicz i atmosferę konkursu piosenki trzeciej kategorii. Z drugiej jednak uważam, że to po prostu jeden wielki absurd. No weźcie, powiedzmy że na fali popularności serialu obsada Ojca Mateusza rusza w trasę koncertową - najpierw ksiądz (ubrany w skórzaną sutannę) zapierdala po scenie na rowerze, a potem tańczy układ wraz z policjantami sandomierskiej komendy i gosposią Natalią, w międzyczasie zaś są jeszcze jakieś scenki z serialu, ale odgrywane na żywo (np. ekscytująca partyjka szachów przerwana wkroczeniem Natalii z ciastem). Tak, wiem, że wybrałam możliwie najbardziej idiotyczny przykład, ale te wszystkie kinporszowe czy kjutipajowe trasy też, szczerze mówiąc, wydają mi się idiotyczne. Nie ma w tym szczerości, tylko ciąg dalszy udawania, pompowania balonika i nabijania kasy, co sprawia, że jest to w mojej ocenie potworny przerost formy nad treścią, która ginie pod nakładanymi warstwowo piórami, cekinami i brokatem. Moja konkluzja jest taka, że BL-owy mainstream to chyba najbardziej przeruchana przez komercję gałąź rozrywki. 

Zdaję sobie sprawę z tego, że być może ten tekst to jeden wielki chaos, natomiast czułam dużą potrzebę podzielenia się z wami tymi wszystkimi spostrzeżeniami. Teraz możemy sobie o tym porozmawiać - co was wkurwia w tajskich BL-ach, co wam się w nich podoba (oprócz chłopów xD), dokąd waszym zdaniem zmierzają? Czekam na komenty pod tym postem i na fejsbuczku.