Dlaczego oglądam (i omawiam) mniej tureckich seriali?

W dzisiejszym wpisie zamierzam rozwiać Wasze wątpliwości dotyczące tego, dlaczego nie oglądam już tylu tureckich seriali, co kiedyś. Czuję potrzebę poruszenia tej kwestii, ponieważ nie da się ukryć, że to, co było siłą napędową tego bloga przez 6 lat, w tej chwili nie jest już dla mnie tak samo atrakcyjne i motywujące do pisania, jak na początku mojej tureckiej przygody. Być może część z Was odnajdzie w tym samych siebie, gdyż wiem doskonale, jak wiele osób ogarnęło podobne zniechęcenie i znużenie tematem tureckich seriali. A zatem zapraszam uroczyście na początek porządków... 

Ozan Dolunay ma dość tureckich seriali, 2021, turkiszowane xD;
Bizi Ayiran Çizgi, kadr z serialu, GAIN

Wypalenie?

O okolicznościach powstania tego bloga opowiadałam już nie raz (chociażby we wpisie Jak nie pisać bloga). Mówiąc w skrócie, było to połączenie ciekawości z chęcią robienia jaj. W życiu nie przyszłoby mi wtedy do głowy, że moje wynurzenia będzie czytać tyle osób (i że przy tej okazji zawrę tyle ciekawych, wirtualnych znajomości). Coś, co z założenia miało być zwykłym sarkastycznym pieprzeniem, stało się miejscem, które połączyło ludzi z jednej strony uwielbiających tureckie seriale, a z drugiej lubiących się z nich pośmiać. Wniknęłam w ten świat i zapału starczyło mi na naprawdę długo. Muszę przyznać, że przez kawał czasu byłam naprawdę zaabsorbowana tym, co się dzieje na tureckim rynku serialowym. Poszukiwałam wiedzy dotyczącej tego, jakimi prawami rządzi się ten osobliwy świat telewizyjnej rozrywki, starałam się być na bieżąco z premierami większości stacji tv, ekscytowałam się powstawaniem tureckich platform streamingowych, które zaczęły produkować własne seriale. Jednak nadszedł taki moment, w którym zaczęło mi się wydawać, że wiem już praktycznie wszystko, i że tureckie seriale (zwłaszcza te telewizyjne) nie są w stanie mnie już niczym więcej zaskoczyć. Chyba doszłam do ściany i czuję ogromne zmęczenie materiału. 

Przez pewien czas miałam nawet pewnego rodzaju poczucie winy, że już mnie to tak nie pasjonuje. Ale uświadomiłam sobie, że nie jestem w tym ogólnym zmęczeniu turkiszami odosobniona. Wiele osób, które w podobnym co ja czasie przeżywały fazę jarania się tureckimi serialami, dziś również przejawia oznaki znużenia nimi i powoli (a czasem nawet bardzo szybko) odpływa do innych serialowych światów - do Korei Południowej, Japonii, Chin czy Tajlandii. I wcale mnie to nie dziwi, bo ja też spakowałam swój tobołek i popłynęłam w kierunku Azji. 

Turecka telewizja jest tak zamknięta na nowe koncepcje, gatunki inne niż romansidła i przyziemne dramaty obyczajowe (ewentualnie sensacyjne) i tak bardzo miele oklepane motywy, ładując przy tym duże ilości propagandy, że nawet jak na początku człowiek zachwyca się tą "innością", odmiennym spojrzeniem na niektóre sprawy i owijaniem w bawełnę, to po pewnym czasie zaczyna się nudzić. Przy pierwszych zetknięciach jest totalna miłość, bo turkisze są zupełnie inne od seriali zachodnich. Ja też byłam w nich zakochana i nadal z sentymentem wspominam wiele tytułów. Ale oczy otwierają się dopiero po pewnym czasie. Gdy sama je otworzyłam, ukazały się im wady tureckich seriali, które zaczęły dominować nad zaletami. W tej chwili naprawdę nie chce mi się oglądać nowości, które wciąż kręcą się wokół tych samych motywów. Jeśli wy jesteście dopiero na starcie przygody z tureckimi produkcjami telewizyjnymi, to nie zrażajcie się tym, co teraz piszę, i cieszcie się odkrywaniem świata widzianego oczyma twórców turkiszy. A za kilka lat tutaj wróćcie. 

Mój dzisiejszy tekst jest odzwierciedleniem trzeciej fazy mojej patologicznej relacji z tureckimi serialami. Przypomnę teraz dwie poprzednie - jeśli ich wcześniej nie czytaliście, to zachęcam do nadrobienia: 

- Faza Ekscytacji - tekst Fenomen tureckich seriali

--- Faza Pośrednia - tekst Przeciąganie struny

- Faza Wkurzenia - tekst Co mnie wkurza w tureckich serialach?

Teraz jestem w Fazie Zobojętnienia. Jeśli nic się w tureckiej telewizji nie zmieni, a na to się raczej nie zanosi, najlepiej będzie po prostu wyjść i zamknąć za sobą drzwi. Wciąż poszukuję nowych bodźców, a w tureckiej tv już ich chyba nie znajdę. Trudno mi powiedzieć, czy kiedykolwiek wrócę do regularnego obserwowania Dizilandu. Co nie znaczy, że całkowicie rezygnuję z tureckich seriali. Po prostu zamierzam sięgać głównie po produkcje z platform streamingowych (o czym nieco szerzej piszę gdzieś poniżej).

ja po przejrzeniu tegorocznej letniej oferty serialowej tureckich stacji tv;
No:309, FOX, www.fox.tr

Czynniki zniechęcające

Ponieważ o tym, co mnie wkurza w samych tureckich serialach, napisałam już wcześniej obszerny tekst (link w poprzednim rozdziale), nie będę się powtarzać. Ale są jeszcze inne czynniki zniechęcające mnie do śledzenia całego środowiska wokół turkiszy. Pozwoliłam sobie wymienić te, które uważam za ważniejsze. 

Moja wątpliwa "eksperckość" - niektórzy posadzili mnie w fotelu eksperta i choć na początku trochę się tym zachłysnęłam, nie powiem, że nie, to jednak zaczęło mi się to odbijać czkawką. Ja tego bloga założyłam dla jaj, a pierwotną grupą docelową wcale nie mieli być fani tureckich seriali - a wszystko, czego doświadczyłam, i kierunek, w jakim się to potoczyło... no jakoś tak samo wyszło. Dlatego właśnie nie zdecydowałam się zasiąść na kanapie w Pytaniu na Śniadanie (abstrahując od tego, że primo - chujowo wypadam na żywo, secundo - musiałabym pokazać ryj, tertio - pogardzam państwówką). Czuję się na maksa głupio z tym, że są ludzie, którzy brali i nadal biorą to, co piszę, zupełnie na serio, jakbym naprawdę była jakimś profesorem od seriali. Nie jestem. Moje zdanie to tylko moje zdanie, a to, że coś mi się podoba, nie oznacza, że wam też musi. A jak coś nie podoba mi się tak bardzo, że jeżdżę po tym walcem i wylewam beczkowóz fekaliów też nie oznacza, że wam nie może się podobać. 

Wiecie co? Czekałam, aż urośnie mi pod nosem jakaś konkurencja, jakiś blog, który byłby bardziej rzetelny i przyjazny dla osób, które nie lubią sypania soli w oko. Uściślając, mam na myśli nie blogi ogólnie o tematyce serialowej bądź tureckiej, na których okazjonalnie ukazują się recenzje turkiszy, ani też strony, które publikują głównie streszczenia odcinków seriali puszczanych w naszej telewizji, ale blog z recenzjami na poważnie, zajmujący się wyłącznie tą tematyką, prowadzony przez co najmniej kilka lat. No i się nie doczekałam. Tzn. był kiedyś blog mocno aspirujący do bycia drugą mną (inspiracja moim stylem lvl hard, a tekst o pierwszym sezonie Love 101 dosłownie zerżnięty z mojego omówienia), ale daleko na tym nie zajechał i finalnie wypierdolił się z rowerka (bo królowa może być tylko jedna buahaha). Piszę oczywiście pół żartem, pół serio, bo naprawdę chciałam jakiejś dodatkowej motywacji, a konkurowanie z kimś potrafi dać kopa, no ale nie natknęłam się na jakikolwiek poważny blog recenzencki o tureckich serialach. Jeśli wy takie znacie, to poratujcie linkiem. 

Poważny blog nieco by mnie odciążył i przejął uwagę wszystkich, których mój blog rozczarowuje, bo zamiast ochów i achów, łatwiej tu znaleźć echy i uchy. W środowisku fanowskim zapewne cieszę się bardziej złą niż dobrą sławą, bo nie pierdolę się w tańcu, a fani turkiszy potrafią być drażliwi na punkcie swoich idoli (za dużo toksycznej miłości do chłopów z telewizora). Ja zaś nie uznaję świętych krów i przyznaję, że obraziłam nie jedną i nie dwie, a całą rzeszę fikcyjnych postaci, ale niczego nie żałuję, ani jednej rzuconej kurwy - było warto xD I żeby nie było, ja też kocham chłopów z telewizora, ale nie do tego stopnia, żeby im poświęcać aż tyle uwagi i bronić ich paździerzowych ról w paździerzowych serialach, oni naprawdę tego nie potrzebują - straty moralne rekompensują im gaże. 

Pewnie gdybym była grzeczniejsza i pisała tego bloga w tonie słodkiego pierdzenia, to miałabym więcej czytelników, ale daleko bym na tym nie zajechała, bo na dłuższą metę po prostu nie da się pisać samych peanów. Dzięki kloacznemu językowi opisywania serialowych światów dotarłam do tej garstki ludzi, którzy w pełni rozumieją to, co piszę, i chwytają mój niezbyt elegancki humor oraz ironię (a z moich obserwacji wynika, że jednak większość ludzi nie rozumie języka ironii, więc skupiam wokół siebie elitę intelektualną xD). Właśnie do tych z was chcę w największym stopniu kierować swoją pisaninę - w tym szczególnie do osób, które wchodzą ze mną w interakcję - nie boją się napisać komentarza (komentarze słodzące <3, ale też bardzo szanuję komentarze z innym punktem widzenia) czy przynajmniej zostawią reakcję na fejsie. Dlatego też tak bardzo lubię pisać Zbiorniki - bo przy ich okazji zawsze rozkręca się barwna wymiana komentarzy. 

Mimo że blog nie jest dla mnie źródłem dochodu, to i tak śledzę czasem statystyki. Głównie po to, żeby wiedzieć, czy nie trafiam w próżnię. I właśnie brak interakcji jest kolejnym czynnikiem zniechęcającym. Bo nie wiem, czy to, czemu poświęciłam dużo czasu i pracy, było warte wysiłku. Reakcje to nie tylko wyznacznik jakiegoś tam fejmu, ale przede wszystkim cenna informacja, czy treść dotarła do potencjalnych odbiorców i co oni na jej temat sądzą. Brak jakiejkolwiek reakcji nie daje mi absolutnie żadnej informacji zwrotnej - czy było fajne, czy chujowe, czy weź Wiśnia opuść ten Internet. Obserwatorzy-duchy nie pomagają w rozwoju. 

Inna sprawa to to, że coś w tym naszym środowisku "zdechło". Gdy sięgam pamięcią do początków bloga, to wokół turkiszy była fantastyczna atmosfera (chociażby podczas oglądania nowych odcinków na żywo i wspólnego komentowania na grupach, które potem przygotowywały polskie napisy). Zacierało się rączki w oczekiwaniu na fragmany nowych odcinków, było radośnie i kolorowo. A teraz już nie jest tak fajnie. Ludzie się tak nie angażują, w dodatku niektórzy nie rozumieją, co się do nich pisze odnośnie do wynoszenia linków i podawania publicznie nazw grup. W zeszłym roku działalność zakończyły dwie mocne ekipy, moim zdaniem czołówka polskiego tłumaczenia tureckich seriali na polski. Dla jednej z nich sama coś tak od czasu do czasu dłubałam przy napisach, więc wiem, ile pracy kosztowało opracowywanie tych kosmicznie długich odcinków i to oczywiście pro bono, a ludzie i tak tego nie szanowali. 

Świat według Kiepskich, odc. 528, Mężczyzna w kapeluszu;
ATM Grupa dla TV Polsat

Coraz mniej ogarniam, gdzie można znaleźć dany serial, bo od dawna nie dołączam do nowych grup. A już tego, co tureckiego leci w polskich stacjach tv, nie ogarniam w ogóle, gdyż kompletnie mnie to nie interesuje. Nigdy nie miałam ambicji, żeby być kanałem informacyjnym i ściągać uwagę ludzi doniesieniami z Dizilandu oraz przeglądem ramówek. A zatem wszystkich, którzy tego po mnie oczekiwali, po prostu przepraszam, że nie znaleźli tu satysfakcjonujących odpowiedzi na swoje pytania. 

No a jak już jesteśmy przy tym, co gdzie obejrzeć, to od dłuższego czasu sięgam głównie po produkcje oryginalne Netflixa. Nie dlatego, że tak kocham tę platformę, lecz dlatego, że łatwiej mi pokierować kogoś właśnie tam. Netflix to po pierwsze legalne źródło, po drugie mogę je polecać bez ograniczeń i bez kręcenia, że to tajna grupa, której trzeba szukać kanałami podziemnymi, po trzecie turecki Netflix to alternatywa dla tradycyjnych seriali i szansa na coś innego niż to, czym karmi nas turecka telewizja, po czwarte jest to dla mnie wygoda oglądania - mogę odpalić turkisza na czym chcę, bez kombinowania, pytania kogoś, gdzie coś znaleźć, szukania linków, czekania aż się odcinek załaduje i klikania w reklamy. 

Co dalej?

Moje pisanie będzie miało sens tylko wtedy, jeśli będzie mnie ono cieszyło. Dlatego postanowiłam, że nie będę marnować energii na coś, co już mnie nie jara. Tak jak wspominałam w tekście Plany i nadzieje, coś tu w najbliższym czasie zmienię, m.in. nazwę bloga, a także zacznę częściej pisać o serialach z innych stron świata oraz o innych rzeczach. Liczba omówień tureckich seriali zmaleje, aczkolwiek nie zrezygnuję z nich całkowicie, bo Netflix kręci w Turcji coraz więcej originalsów. Nie wiem, dokąd mnie to wszystko zaprowadzi, ale liczę, że z waszym wsparciem będzie to początek nowego, bardzo ciekawego rozdziału w moim blogowym życiu.